41 Сен не ичюн къардашынънынъ козюндеки чёпке бакъасынъ да, озь козюнъдеки агъачны корьмейсинъ?
Олар бу акъта сорай бергенлери ичюн, Иса башыны котерип: – Аранъызда ким гунасыз олса, о, къадынгъа биринджи олып, таш атсын, – деди.
о, озюне бакъа, амма кеткенинен бети насыл олгъаныны бирден унута.
Шунынъ ичюн, эгер сен башкъаларны суд этсенъ, ким олсанъ ол, озюнъни акъламакъ ичюн ич бир джевап берип оламайджакъсынъ. Башкъа адамны суд эткенде, сен укюм джезасыны озюнъе бересинъ. Башкъасыны суд этип, озюнъ де суд этильген ишлерни япасынъ!
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
Озюнинъ япкъан эписи акъсызлыкъларыны корип, олардан вазгечсе, о, шубесиз, яшайджакъ. О киши ольмейджек.
Олар, от киби, тезден чалынаджакъ, ешиль осюмлик киби, солып кетеджеклер.
Ёав падишанынъ эмирини пек бегенмегени ичюн, левийлилерни ве биньяминлилерни саймады.
– О, эки инсафлы ве ондан яхшы олгъан акъайларгъа уджюм эткен ве, Давут бабамнынъ хабери олмайып, Исраиль орду башлыгъы Нер огълу Авнерни ве Ехуда орду башлыгъы Етер огълу Амасаны къылычнен ольдюргени ичюн, РАББИ онынъ къаныны озюне чевирсин.
Кимсени укюм этменъиз, сизни де укюм этмезлер.
Шегирт озь оджасындан юкъары олмаз. Амма окъувынынъ сонъуна еткен эр бир шегирт оджасы киби олур.
Сен озь козюнъдеки агъачны корьмей турып, насыл ола да къардашынъа: «Кель, къардашым, козюнъдеки чёпчюкни чыкъарайым», – дейсинъ? Эй, экиюзьлю! Башта агъачны озь козюнъден чыкъар, сонъ чёпни къардашынънынъ козюнден насыл этип чыкъараджагъынъны ачыкъ-айдын корерсинъ.
Оларда бир къач балыкъ да бар эди. Иса шукюр дувасыны окъуп, оларны да даркъаттырды.