21 Къанун оджалары ве фериселер озьара тюшюнип: «Бойле куфюр шей япкъан бу адам ким экен? Гуналарны багъышламагъа Алладан башкъа кимнинъ акъкъы бар?» – дедилер.
Гуналарны багъышлагъан – Меним, тек Меним. Бир даа оларны акъылыма кетирмейджегим.
Еудийлернинъ башлыкълары Онъа джевап берип: – Сени яхшы ишлеринъ ичюн дегиль, куфюр сёзлеринъ ичюн ташларнен ольдюрмеге истеймиз. Сен адам олып, Озюнъни Алла саясынъ! – дедилер.
Башкъа мусафирлер исе озьара: «Ким олгъан бу, гуналарны биле багъышлай?» – деп тюшюндилер.
О вакъытта баш руханий озь устюнде урбаларыны йыртып: – Куфюр! Бизлерге башкъа шаатларнынъ неге кереги бар? Мына энди О, Аллагъа куфюр эткенини озьлеринъиз эшиттинъиз.
О, акъикъат ве адалетни севе; дюнья РАББИнинъ севгисине толды.
Алланынъ Адыны яманлагъан адам мытлакъа ольдюрильсин. Бутюн джемаат оны ташнен урып ольдюрсин. Кельмешекми, исраиллими РАББИнинъ Адыны яманласа, ольдюрильсин.
Алла сайлагъан адамларны ич кимсе къабаатлап олмаз, чюнки оларны Алла Озю акълай.
Я Рабби, эшит! Я Рабби, багъышла! Эшит ве арекет эт, я Рабби! Аллам, Озюнъни тюшюнип, кечикме, чюнки эм шеэр, эм халкъ – Сенинъкидир, анда Намынъ булуна!
Биз Рабби-Таалямызгъа къаршы чыкъкъан олсакъ да, О, мерамет этсин ве бизни багъышласын!
Къанунсыз япкъанларынъны, думан киби, къувдым, гуналарынъны, булут киби, къуваладым. Мен сени сатын алдым, шунынъ ичюн Манъа къайтынъыз.
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
Сарайынънынъ юкъары одаларыны кок къуббеси устюнде къургъансынъ, булутларны Озюнъе араба этип, ельнинъ къанатлары устюнде кезесинъ.
Иса адамларны огреткен куньлернинъ биринде, Оны динълегенлер арасында Галилеянынъ ве Еудиенинъ эписи къасабаларындан ве Ерусалим шеэринден кельген фериселер ве Къанун оджалары отура эдилер. Исанен берабер Алланынъ тедавийлеген къувети эди.
О вакъыт Къанун оджалары ичлеринден: «Бу адам куфюр сёзлерни айта!» – деп тюшюндилер.
О, кене бизлерни аджыйджакъ ве къабаатларымызны багъышлайджакъ. Сен бутюн гуналарымызны терен денъизге батыраджакъсынъ,
О, яткъан тёшегинде беляны тюшюне, яхшы олмагъан ёлгъа адым атып, яманлыкътан юзь чевирмей.
Тёвбе эткенинъизни озь ишлеринъизнен исбат этинъиз! Тек ичинъизден: «Ибраим бизим бабамыз!» – деп отурманъыз. Мен сизлерге шуны айтам: Алла Ибраимге балаларны мына бу ташлардан япа биле.
Иса оларнынъ не тюшюнгенлерини билип: – Сизинъ юреклеринъиздеки тюшюнджелер недир!