42 Танъ аткъанда, Иса шеэрден чыкъып, адам олмагъан ерге кетти. Халкъ исе Оны къыдырып башлады. Оны тапып, меджбур этип къалдырмагъа тырыштылар.
О куньлерде Иса дува окъумакъ ичюн дагъгъа чыкъты ве бутюн гедже Аллагъа дува окъуй эди.
Иса исе оларгъа шай деди: – Меним ашым – Мени Ёллагъаннынъ ирадесини беджермек ве Онынъ ишини битирмектир.
Халкъ не Исанынъ, не шегиртлерининъ о ерде олгъанларыны корип, къайыкъларгъа минип, Исаны къыдырып, Къафарнаумгъа кельдилер.
Бойледже, самариелилер Исанынъ алдына келип, оларда къалмасыны истедилер, ве О, о ерде эки кунь къалды.
Лякин олар: – Бизнен къал. Кунь битеята, энди акъшам олды, – деп Онъа ялвардылар. Иса эвге кирип, оларнен къалды.
Амма о адам кетип, озюнен олгъан вакъианы орталыкъкъа даркъатып башлады. Нетиджеде, Иса энди шеэр ичине ачыкъ кирип оламайып, адамсыз ерлерде къала эди. Лякин адамлар Онъа анда да эр ерден келе эдилер.