38 Кенан – Эношнынъ огълу, Энош – Шетнинъ огълу, Шет – Адемнинъ огълу, Адем – Алланынъ огълу эди.
РАББИ-Тааля топракъ тозундан адамны яратып, бурнунынъ тешиклерине яшайыш нефесини уфюрип киргизди, ве адам тири джан олды.
Биринджи адам ерден, топракъ тозундан пейда олды. Экинджи адам исе коктен кельди.
Язылгъанына коре, биринджи адам Адем тири джан олды. Сонъки Адем исе омюр берген рух олды.
Амма шимди, я РАББИ, Сен – бизим Бабамызсынъ! Биз – чамурмыз, Сен – чёльмекчисинъ, эпимиз – сенинъ къолларынънынъ ишимиз.
Адем кене апайынен ятты. Апайы огълан бала тапты ве, «Хаин ольдюрген Хабильнинъ ерине Алла манъа башкъа бала берди», деп, онынъ адыны Шет къойды.
Шетнинъ де огълу олды. Шет онъа Энош деген ад къойды. О замандан башлап, адамлар РАББИге дува этип башладылар.
Ламех – Метушелахнынъ огълу, Метушелах – Ханокънынъ огълу, Ханокъ – Ереднинъ огълу, Еред – Махалалэлнинъ огълу, Махалалэл – Кенаннынъ огълу,
Иса Мукъаддес Рухкъа толып, Иордан озенинден къайтты. Рух Оны сахрагъа алып кетти.