34 Иса: – Баба! Оларны багъышла. Не япкъанларыны озьлери де бильмейлер, – деди. Аскерлер джереп чекип, Исанынъ урбаларыны озьара пайлаштылар.
Мен исе сизге айтам: душманларынъызны севинъиз эм сизни къувалагъанлар огъруна дувалар окъунъыз.
Ахырында тиз чёкип, къатты сеснен къычырып: – Рабби, бу гунаны оларнынъ бойнуна юклеме! – деди. Буны айтып, джан берди.
Яманлыкъкъа яманлыкъ япманъыз, акъаретке акъаретнен джевап къайтарманъыз. Аксине, адамларгъа яхшылыкъ тиленъиз, чюнки яхшылыкъны мирас оларакъ алмакъ ичюн, Алла сизлерни шунъа чагъырды.
Сизлерни къувалагъанларгъа яхшылыкъ тиленъиз. Яхшылыкъ тиленъиз ве къаргъаманъыз.
Бу икметни дюнья акимлеринден ич бириси анъламады. Эгер оны анълагъан олсалар, шуретли Раббини хачкъа мыхламаз эдилер.
Шунынъ ичюн буюклернинъ арасында Онъа бир пай береджегим, кучьлю адамларнен гъаниметни болюшеджек. О, джаныны олюмге берди, джинаетчилернен бир сайылды, устюне чокъ адамларнынъ гуналарыны алды, джинаетчилер ичюн ялварды.
Мен эвельден Оны яманлагъан, залым, джан агъырткъан адам эдим. Лякин манъа мерамет костерильди, чюнки буны бильгисизликтен ве имансызлыкътан япа эдим.
Амма, дин къардашларым, сизлер, башлыкъларынъыз киби, бу ишни бильмегенинъизден япкъанынъызны билем.
Биз озь къолларымызнен чалышамыз. Бизни сёгелер, биз исе яхшылыкъ тилеймиз. Бизни къувалар, биз исе сабыр этемиз.
О вакъытта Иса сёзюни девам этти: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени, чюнки Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ!
Иса джевап берди: – Эгер санъа юкъарыдан берильмеген олса, сенде Меним устюмде ич бир къудретинъ олмаз эди. Шу себептен Мени сенинъ къолунъа бергеннинъ гунасы сенинъ гунанъдан буюк.
Бундан сонъ Исаны хачкъа мыхлап астылар ве, джереп чекип, ким не аладжакъ деп, Онынъ урбаларыны пайлаштырдылар.
Эбет, Бабам, Сенинъ эйи ираденъ шойле эди!
– Баба! Эгер истесенъ, бу азаплар къадесини Менден ал! Амма Меним дегиль, Сенинъ истегинъ эда этильсин!
Мен олар ичюн сорайым. Дюнья ичюн дегиль, Сен Манъа берген адамлар ичюн сорайым, чюнки олар Сенинъкидир.
Лякин Павел къатты сеснен къычырып: – Озюнъе зарар кетирме, биз эпимиз шу ердемиз! – деди.