23 Шу куньлерде юклю ве бала эмиздирген къадынларгъа беля оладжакъ! Ер юзюни буюк мусибетлер беклей. Бу халкънынъ башына Алланынъ гъазабы ягъаджакъ.
Мына ойле куньлер келеята ки: «Не де бахтлыдыр ич догъурмагъан, къысыр ве бала эмиздирмеген къадынлар», – дейджеклер.
О куньлерде юклю ве бала эмиздирген къадынларгъа беля оладжакъ!
Мераметли къадынлар озь балаларыны пиширелер; сабийлер ашкъа чевирильди, халкъым гъайып ола.
Алланынъ Озь эвиндекилерини суд этмек вакъты кельди. Эгер биз биринджи невбетте суд этиледжек олсакъ, Алланынъ Къуванчлы Хаберине къулакъ асмагъанларнынъ сонъу не оладжакъ?
Эй, байлар, шимди сизлер динъленъиз! Башынъызгъа тюшеджек белялардан окюрип агъланъыз!
бизге башкъа халкъларнен лаф этмеге, шу халкъларгъа къуртулмагъа ёл бермейлер ве, бойледже, озь гуналарынынъ ольчюсини арттыралар. Лякин ахыр-сонъу Алланынъ гъазабы башларына тюшти.
Яхшы ишлерни япмагъа ве башкъаларнен пайлашмагъа унутманъыз; Алла бойле къурбанларны бегене.
Башынъа ойле куньлер келеджек ки, душманларынъ этрафынъны узун топракъ обаларынен сарып, алкъагъа алып, эр тарафтан басаджакълар.
Энди меним падиша олгъанымны истемеген анавы душманларымны мында кетиринъиз де, козюм огюнде ольдюринъиз», – дей.
Бу ташкъа тюшкенлер эписи парчаланып кетеджек. Таш кимнинъ устюне тюшсе, оны эзип ташлайджакъ.
Динълегенлер Исагъа: – Бу яман адамларны къоркъунчлы ольдюреджек, багъыны исе башкъа, онъа махсулларны озь вакътында берген юзюмджилерге берер, – дедилер.
ве манъа бойле деди: – Мына, Алла ачувы куньлерининъ сонъкилеринде не оладжагъыны санъа айтаджагъым. Бу вакъиалар заманнынъ ахыр-сонъунда, белли бир вакъытта оладжакъ.
ве Исагъа: – Булар не айталар, эшитесинъми? – дедилер. Иса оларгъа: – Эбет! Я сизлер: «Сени сабийлер ве уфакъ балалар макътай», – деген сёзлерни окъумадынъызмы? – деди.
Шимдики агъыр вазиет себебинден, адамгъа эвельки алында къалмакъ яхшыдыр, деп тюшюнем.