13 Шу ань мелекнинъ янында коклер ордусы пейда олды. Олар Алланы шуретлеп:
Сонъ бакъсам, тахтнынъ этрафында чокъ мелеклернинъ, айванларнынъ ве акъсакъалларнынъ сеслерини эшиттим. Оларнынъ сайысы бинълернен бинълер, он бинълернен он бинълер эди.
Микъая джевап берип: – РАББИнинъ сёзлерини динъле! Мен Озь тахтында отургъан РАББИни корьдим. Бутюн коклернинъ ордусы Онынъ сагъ ве сол тарафында турмакъта эди.
Эй, Онынъ бутюн мелеклери, Оны макътанъыз! Эй, Онынъ бутюн ордулары, Оны макътанъыз!
Мелеклернинъ эписи – тек хызмет эткен рухлардыр, олар къуртулышны аладжакъ адамларгъа хызмет этмек ичюн ёлланылгъандыр.
Ондан атеш озени чыкъып акъа эди. Бинълердже бинълер Онъа хызмет эте эдилер. Он бинълердже он бинълер Онынъ огюнде тура эдилер. Къадылар отурды, ве бурулгъан кягъытлар ачылды.
Сизге айтам: тёвбе эткен бир гуналы ичюн Алланынъ мелеклери бойле де къуванаджакълар.
Манъа джевап бер, я РАББИ! Сенинъ севгинъ эйидир, шефкъатынъ буюклигинде манъа айлан.
Алланынъ чешит тюрлю икмети исе иманлылар джемиети ярдымынен коклердеки башлыкъларгъа ве акимиетлерге шимди белли оладжакъ эди,
ве бойле тюш корьди: ер устюнде мердивен тура, онынъ тёпеси коклерге тие, ве Алланынъ мелеклери онынъ устюнден котериле ве эне эдилер.
Бундан сонъ ель мени котерди, ве РАББИнинъ Шурети еринден котерилеяткъанда, мен дешетли зельзеленинъ сесини эшиттим,
Эвельки пейгъамберлерге ачылгъан эди ки, коклерден ёлланылгъан Мукъаддес Рухнынъ ярдымынен сизлерге шимди бильдирильген Къуванчлы Хабер оларгъа дегиль, лякин сизлерге файдалы олды. Атта мелеклер де шуны анъламагъа истейлер.
– Мына онынъ бельгиси: бир ашлавда яткъан къундакъ баласыны тапарсыз.
– Юкъары коклерде Аллагъа шан-шурет! О мемнюн олгъан адамларгъа ер юзюнде барышыкъ олсун! – дедилер.
Шубесиз, акъикъий диннинъ сыры буюктир: Алла инсан беденинде корюнди, Онынъ догърулыгъы Рухта ачылды. О, мелеклерге корюнди, халкъларгъа бильдирильген эди. Дюньяда Онъа инандылар; шурет ичинде О, коклерге котерильди.