17 Амма Къанундан бир чызычыкъ ёкъ олгъанындан коре, ер ве кокнинъ ёкъ олувы къолайдыр.
Сизге айткъаным догърудыр: ернен кок джоюлмагъандже, Къанундан не бир уфакътан-уфакъ ариф, арифнинъ чызычыгъы биле ёкъ олмаз. Бу шейлернинъ эписи оладжакъ.
Кок ве ер из къалдырмайып кечерлер, лякин Меним сёзлерим кечмез.
Раббининъ Сёзю исе эбедиен яшай». Бу Сёз – сизлерге берильген Къуванчлы Хабердир!
От къуруй, чечек тюше, РАББИнинъ Сёзю исе эбедиен яшай!
Демек, биз иман ярдымынен Къанунны ёкъ этемизми? Асыл ёкъ! Иман ярдымынен биз Къанунны къавийлештиремиз.
Козьлеринъизни коклерге котеринъиз, сонъ ашагъы, ер юзюне бакъынъыз. Коклер, думан киби, гъайып оладжакъ, ер юзю, урба киби, ипранаджакъ, анда яшагъанлар, къурт-къырмыскъа киби, оледжек. Амма Мен эбедиен къуртарув береджегим, адалетимнинъ сонъу олмайджакъ.
Алла оларнынъ козюндеки эр бир козьяшны силеджек, ве энди олюм олмайджакъ. Гъам да, агълав да, агъры да олмаз. Эвельки шейлер кечип кетти.
Ондан сонъ мен янъы бир кок ве янъы бир ерни корьдим. Эвельки ер ве кок гъайып олды. Денъиз энди ёкъ эди.
Сонъ буюк бир беяз тахтны ве Тахтта Отургъанны корьдим. Онынъ огюнден ер ве кок ёкъ олды ве бир даа пейда олмады.
Раббининъ куню, хырсыз киби, апансыздан келеджек. Шу куню кок гудюрдеп, гъайып оладжакъ, дюньянынъ эсас шейлери янып ирип кетеджеклер, ер ве ер юзюнде япылгъан эр бир шей ачыладжакъ.