18 Барып, бабама къайтайым ве онъа: “Бабам, мен Коклер ве сенинъ алдынъда гуна яптым.
Туткъан ёлларымызны сынап огренейик ве РАББИге къайтайыкъ;
Огълу исе онъа: «Бабам, мен Коклер ве сенинъ алдынъда гуна яптым. Эндиден сонъ сенинъ огълунъ денильмеге ляйыкъ дегилим», – дей.
Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
Эгер сиз башкъаларнынъ сизге къаршы япылгъан гуналарыны багъышласанъыз, Коктеки Бабанъыз сизни де багъышлар.
– Мен Озюме айттым ки, сени Озь балам киби саяджагъым, санъа истеген топрагъынъны, чокъ халкъларнынъ энъ аджайип пайыны берип оладжагъым. Мен тюшюндим ки, Манъа «Баба» айтаджакъсынъ, Менден айырылмайджакъсынъ.
Мен исе къабаатсыз яшайым; къуртар мени ве мерамет эйле.
Дуваны бойле окъунъыз: Бизим Коклердеки Бабамыз, Сенинъ Мукъаддес Адынъны эр кес сайсын!
озь гуналарыны айта эдилер. Ягъя кельгенлерни Иордан озенининъ сувуна батырып чыкъара эди.
Эфраим къыйметли огълум дегильми, аджеба? Джан-юректен севген балам дегильми? Онъа къаршы чокъ кере айткъан олсам да, оны ич бир вакъыт унутмадым, онынъ ичюн ичим-багърым яна, онъа мерамет косьтеририм, – дей РАББИ.
Бизим Бабамыз – тек Сенсинъ. Ибраим бизни танымаса да, Исраиль бизни къабул этмесе де, Сен, я РАББИ – бизим Бабамызсынъ, эвель-эзельден Адынъ – бизни сатын алгъан Къуртарыджымыздыр.
Огъланны тербиесиз къалдырма, оны таякънен котеклесенъ, о ольмез.
Сиз, яман адамлар олып, балаларынъызгъа яхшы бир шей бере билесинъиз. Коклердеки Бабанъыз да Ондан сорагъангъа яхшы шейлерни багъышлар.
Онынъ дувасы, онъа къулакъ аскъаны, онынъ бутюн гуналары ве имансыз арекетлери, ве о боюн эггенден эвель ибадет тёпелерини къургъан ве Ашера путуна табынма диреклер ве эйкеллер къойгъан ерлер Хозайнынъ тарих языларында язылгъандыр.
Иса оларгъа: – Дува окъугъанда шойле денъиз: Баба! Сенинъ Мукъаддес Адынъны эр кес сайсын! Сенинъ Падишалыгъынъ кельсин!
Ким бильсин, бельки Алла къарарыны денъиштирир ве бизге языкъсыныр, Озь атешли гъазабыны бизден чевирир, ве биз эляк олмамыз.
Сен мени теренликлерге, денъиз тюбюне ташладынъ. Акъар сувлар мени сарды, бутюн Сенинъ къуветли далгъаларынъ устюмден кечти.
Он эки ай кечкен сонъ, Вавилондаки озюнинъ сарайында кезинип, падиша:
бетинен ерге тюшип: «Бельки, умютим кесильмеди», – деп тюшюнсин;
О вакъыт акъылыны топлап, озь озюне: «Меним бабамнынъ о къадар чокъ ыргъаты бар, олар эписи тойгъандже аш ашайлар, даа артып къала, мен исе бу ерде ачлыкътан олеятам.
Эндиден сонъ сенинъ огълунъ денильмеге ляйыкъ дегилим. Мени озюнънинъ бир ыргъатынъ деп сай”, – дейим», – дей.