53 Яхшы шейлерни ач олгъанларгъа берди, зенгинлерни исе бом-бош ёллады.
Шимди ачлыкъ чеккенлер, не къадар бахтлысыз! Сиз ашап тояджакъсыз! Шимди агълагъанлар, не къадар бахтлысыз! Сиз куледжексиз!
Бутюн кемиклерим дейджек: «Я РАББИ, Сен эзильген адамны къуветлиден, ёкъсул ве фукъарени баскъынджыдан къуртарасынъ. Санъа ошагъан ким бар?»
Лякин зенгинлер, алынъыз беля! Сиз энди теселли таптынъыз!
Не де бахтлыдыр акъикъаткъа ач олгъан ве сувсагъанлар. Олар тояджакълар!
Агъа-къардашлар, тюшюнинъиз, Алла сизни чагъыргъан вакъытта сиз насыл адамлар эдинъиз? Аранъызда инсан ольчюсине коре акъыллы олгъанлар чокъ дегиль, къуветли олгъанлар чокъ дегиль, мырза олгъанлар да чокъ дегиль.
Иса исе оларгъа: – Аят отьмеги – Мендирим. Манъа кельген адам ич бир вакъыт ач къалмаз, Манъа иман эткен адам ич бир вакъыт сувсамаз.
Токъ олгъанлар отьмек ичюн чалыша, ач олгъанлар исе раатлана. Баласыз къадын еди бала тапа, баласы чокъ олгъан къадын исе баласыз къала.
Сизлер энди токъ олдынъыз, энди зенгинлештинъиз, бизсиз падишалыкъ япа башладынъыз! Керчектен де, сиз падиша олгъайдынъыз, сизлернен берабер биз де падишалыкъ япар эдик!
Мен оларгъа боллугъынен нам къазангъан топракълар береджегим, топракъларында ачлыкътан бир даа ольмейджеклер. Халкълар оларны бир даа яманламайджакълар.
РАББИге тешеккюр йырланъыз, Алламызгъа сантыр чалынъыз!
Аталарымызгъа, Ибраимге ве онынъ эвлядына эбедиен мераметли олмагъа сёз бергенини хатырлады, Озь къулуна Исраильге ярдымгъа кельди.