45 Мен – РАББИм. Сизинъ Алланъыз олмакъ ичюн, Мен сизни Мысыр топрагъындан чыкъардым. Шунынъ ичюн азиз олунъыз, чюнки Мен азизим.
Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Озьлеринъизни азиз этинъиз. Азиз олунъыз, чюнки Мен азизим. Ер юзюнде сюйрекленген махлюкънынъ себебинден джанынъызны арамламанъыз.
– Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым. Мен сени Мысыр топрагъындан, сен къуллукъ эткен ерден алып чыкътым.
чюнки: «Азиз олунъыз, чюнки Мен азизим», – деп язылгъандыр.
Сизни Озюм халкъым этип, къабул этерим ве сизге Алла олурым. Сонъ сиз билирсинъиз ки, Мен – РАББИм, сизни Мысыр топрагъындан, Мысыр зулумындан алып чыкъкъан сизинъ Алланъызым.
Алла бизлерни писликке дегиль, азизликке чагъырды.
Танъ агъаргъанда, Исраильнинъ падишасы мытлакъа гъайып оладжакъ. Исраиль яш бала олгъанда, Мен оны пек севдим. Мен огълумны Мысырдан чагъырдым.
Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Мен сизни Мысыр топрагъындан алып чыкъардым, Ханаан топрагъыны сизге бермеге ве Алланъыз олмагъа истедим.
Санъа ве эвлятларынъа берген васиетимни эбедиен сакълайджагъым. Эбедий васиетим будыр: «Мен сенинъ Алланъ ве эвлятларынънынъ Алласы оладжагъым.
РАББИ Мусагъа: – Халкъкъа барып, оны бугунь ве ярын эляллат.
Айванлар, къушлар, сувда ве ер юзюнде эр бир чокълашкъан ве къыбырдагъан махлюкълар акъкъында къанун будыр.
– Исраиль джемаатына бойле айт: Азиз олунъыз, чюнки Мен, РАББИ, сизинъ Алланъыз – азизим.
Сизинъ Алланъыз олмакъ ичюн, Мен сизни Мысыр топрагъындан алып чыкъардым. Мен – РАББИм.
Олар ичюн Мен оларнынъ баба-деделерине берген васиетимни акъылыма кетиреджегим. Мен, оларнынъ Алласы олмакъ ичюн, оларны Мысыр топрагъындан алып чыкъардым. Мен – РАББИм.
амма бутюн эмирлеримни акълынъызда тутаджакъсынъыз, оларны беджереджексинъиз ве Алланъызнынъ огюнде азиз оладжакъсынъыз.
Бет-Шемеш сакинлери: – РАББИнинъ огюнде, бу Мукъаддес Алланынъ огюнде ким тура билир? Биз Сандыкъны къайда ёллайыкъ? – деп сорадылар.
Сизлер исе – Меним руханийлернинъ падишалыгъым ве мукъаддес халкъым олурсынъыз». Исраиль огъулларына айтаджакъ сёзлеринъ будыр, – деди.
Туварлар ве къой-эчкилеринъизнен айны шуны япынъыз: еди кунь биринджи догъгъан айванлар аналарынынъ янында къалсынлар, секизинджи кунюне исе оларны Манъа беринъиз.
Сизинъ теразенъиз, теразе ташларынъыз, ашлыкънынъ ольчюси эфа ве ичерликнинъ ольчюси хин догъру олсун. Мен – РАББИм, сизни Мысырдан чыкъаргъан Алланъыз.
Озьлеринъизни элялланъыз ве азиз олунъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Ехошуа халкъкъа: – Сиз РАББИге хызмет этип оламазсынъыз. О – Мукъаддес Алла, куньджю Алладыр! О, джинаетлеринъизге ве гуналарынъызгъа даянмаз.
РАББИден башкъа мукъаддес ёкъ, Сенден башкъасы ёкъ! Алламыз киби къавий таянч ёкъ!