44 Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Озьлеринъизни азиз этинъиз. Азиз олунъыз, чюнки Мен азизим. Ер юзюнде сюйрекленген махлюкънынъ себебинден джанынъызны арамламанъыз.
– Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым. Мен сени Мысыр топрагъындан, сен къуллукъ эткен ерден алып чыкътым.
– Исраиль джемаатына бойле айт: Азиз олунъыз, чюнки Мен, РАББИ, сизинъ Алланъыз – азизим.
Озьлеринъизни элялланъыз ве азиз олунъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Алла бизлерни писликке дегиль, азизликке чагъырды.
Меним огюмде азиз олунъыз, чюнки Мен, РАББИ – азизим. Сиз Менимки олунъыз деп, Мен сизлерни башкъа халкълардан айырдым.
Амма сизлер – сайлангъан бир сой, падишалыкъ япкъан руханийлер, азиз миллет, Алла Озюнинъ халкъысынъыз. Сизлер Онынъ энъ гузель чизгилерини бильдиринъиз деп, Алла сизлерни къаранлыкътан Озюнинъ аджайип ярыгъына чагъырды.
Оны азиз корюнъиз, чюнки о, сизинъ Алланъызнынъ ашыны кетире. Руханий сиз ичюн азиз олсун, чюнки Мен, сизни азиз эткен РАББИ, азизим.
Сиз РАББИ-Таалянынъ азиз халкъысынъыз. РАББИ сизни ер юзюндеки эписи халкълардан Озь шахсий халкъы этип сайлагъан.
Инсафсыз адам яманлыкъ япа берсин, арам адам арамлыкъ япа берсин. Инсафлы догъру иш япсын, азиз адам азиз олып къалсын.
РАББИ хайырлыдыр! Онынъ мерамети эбедийдир! Несильден несильге О, ишанчлы!
Бойледже, Коктеки Бабанъыз киби, сиз де мукеммель олунъыз.
Муса Харунгъа бойле деди: – РАББИ: «Манъа якъынлашкъан адамларда азизлигимни косьтеририм, бутюн халкънынъ огюнде шуретли олурым», – дегенде, буны козьде тута эди. Харун индемеди.
РАББИге, сизинъ Алланъызгъа хызмет этинъиз. О вакъыт О, сизинъ отьмегинъизни ве сувунъызны багъышлап, хасталыкъларны сизден узакълаштырыр.
Сизлер исе – Меним руханийлернинъ падишалыгъым ве мукъаддес халкъым олурсынъыз». Исраиль огъулларына айтаджакъ сёзлеринъ будыр, – деди.
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ, Исраильнинъ Азизи, сенинъ Къуртарыджынъ! Сени сатын алмакъ ичюн, Мысыр, Хуш ве Сева мемлекетлерини бердим.
Бет-Шемеш сакинлери: – РАББИнинъ огюнде, бу Мукъаддес Алланынъ огюнде ким тура билир? Биз Сандыкъны къайда ёллайыкъ? – деп сорадылар.
Насылдыр огъул чыкъаргъан махлюкълар себебинден джанларынъызны пис этменъиз, оларнынъ себебинден озьлеринъизни арамламанъыз.
Сизни Озюм халкъым этип, къабул этерим ве сизге Алла олурым. Сонъ сиз билирсинъиз ки, Мен – РАББИм, сизни Мысыр топрагъындан, Мысыр зулумындан алып чыкъкъан сизинъ Алланъызым.
Эки адам озьара келишмейип, берабер кетерми?
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ; Мен денъизни далгъалатам, ве далгъалары гудюрдей. Меним Адым – Ордуларнынъ РАББИсидир.
РАББИ Мусагъа: – Халкъкъа барып, оны бугунь ве ярын эляллат.
Сиз Меним азиз адамларымсыз. Онынъ ичюн тарлада парчалангъан айваннынъ этини ашаманъыз, оны копеклерге атынъыз.
– Исраиль халкъына бойле айт: Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Эр кес ана-бабасына сайгъы бильдирсин. Раатлыкъ куньлеримни тутунъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
амма бутюн эмирлеримни акълынъызда тутаджакъсынъыз, оларны беджереджексинъиз ве Алланъызнынъ огюнде азиз оладжакъсынъыз.
Туварлар ве къой-эчкилеринъизнен айны шуны япынъыз: еди кунь биринджи догъгъан айванлар аналарынынъ янында къалсынлар, секизинджи кунюне исе оларны Манъа беринъиз.
Башкъа аллаларгъа барманъыз. Озюнъизге иритильген маденден путларны япманъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Багъынъызда эр бир юзюм салкъымыны джыйманъыз, ерге тюшкен юзюм данелерини топламанъыз. Буны фукъарелерге ве кельмешеклерге къалдырынъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Ехошуа халкъкъа: – Сиз РАББИге хызмет этип оламазсынъыз. О – Мукъаддес Алла, куньджю Алладыр! О, джинаетлеринъизге ве гуналарынъызгъа даянмаз.
РАББИден башкъа мукъаддес ёкъ, Сенден башкъасы ёкъ! Алламыз киби къавий таянч ёкъ!