16 Эфраим урулды, тамырлары къуруды. О, бир даа берекет бермейджек. Бала тапсалар биле, Мен оларнынъ севимли эвлятларыны ольдюреджегим.
РАББИ-ТААЛЯ Исраиль халкъына шойле дей: «Бакъ, Мен бойле япаджагъым ки, Меним Азиз Еримни, кучюнъизнинъ къуванчыны, козь бебегинъизни, джанларынъызнынъ севинчини арамлайджакълар. Сизлерде къалгъан огъулларынъыз ве къызларынъыз исе къылычтан оледжеклер».
Атеш тобанны, алев де пиченни якъып ёкъ эте; оларнынъ тамырлары да чюрюп, ёкъ олур, чечеклери куль киби авагъа савурылыр. Олар Ордулар РАББИсининъ Къануныны ред эттилер, Исраиль Азизининъ Сёзюнден вазгечтилер.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
Олар ельни сачкъаны ичюн, боранны джыяр. Оларнынъ урлукълары берекет бермейджек, богъдай унны бермез. Унны берсе биле, чет адамлар оны ашап битирир.
Эфраим енъильди, джезасы оны йыкъты, чюнки бош путларнынъ артындан кетмеге истеди.
Якъында сачылып, якъында сепилип, якъында топракъкъа тамыр аткъанда, РАББИнинъ уфюргенинден къуруйлар, боран оларны, тобан киби, савура.
Тамырлары ашагъыдан къуруйджакъ, пытакълары устьтен соладжакъ.
Амма олардан сонъ, бакъсам, индже, бош ве шаркъий ель къуруткъан еди дане башакъ осьти.
Тышарыда акъайларны къылыч урар, ичериде айны шу шейни дешет япар: йигитлерни ве къызларны, бебейлерни, чал къартларны гъайып этер.