10 Исраильнинъ къопайлыгъы – озюне къаршы шааттыр. Бунъа бакъмадан да, олар РАББИге, Алласына къайтмады, Оны къыдырмады.
Исраильнинъ къопайлыгъы – озюне къаршы шааттыр, Исраильнен Эфраим озь гуналарындан йыкъылыр, Ехуда да оларнен берабер абыныр.
Амма халкъ оны Ургъангъа ялвармады, Ордулар РАББИсини къыдырмады.
Ич бир акъыллы олгъан, Алланы къыдыргъан кимсе ёкъ.
– Деделеринъиз киби олманъыз! Эвельки пейгъамберлер оларгъа бойле айта эдилер: «Ордуларнынъ РАББИси сизлерге: “Яман ёлларынъыздан ве яман ишлеринъизден вазгечинъиз”, – дей». Лякин олар динълемедилер ве Манъа къулакъ асмадылар, – дей РАББИ.
Оларнынъ эписи – фурун киби къызгъын, ёлбашчыларны ютып битирелер. Оларнынъ эписи падишалары йыкъылды, лякин кимсе Мени ярдымгъа чагъырмай.
Беля вакътында олар Менден ярдым сорайджакъ ве: «Айдынъыз, РАББИмизге къайтайыкъ! О, хасталыкъ берди – О да тедавийлер, О, урды – О да яраларымызны сарар, – дейджек.
Онынъ ичюн ягъмурлар кесильди, баарь ягъмуры да ягъмады. Сенинъ бетинъ – ороспунынъ бетидир, ич де утанмадынъ-арланмадынъ.
Ахмакъны аванда богъдайнен берабер аван токъмагъынен тюйсенъ биле, онынъ ахмакълыгъы ондан айырылмаз.
Зифлилер Шаулнынъ алдына барып: «Давут бизим арамызда сакълана», – деген вакъытта Давут бу йырны язды.
Къабаатсыз юрген, адалетни къорчалагъан, юрегинден акъикъатны айткъан адам.
РАББИ Озь Мукъаддес Сарайындадыр. РАББИ коклерде, Озь тахтында отура. Онынъ козьлери корелер; Онынъ бакъышы инсан огъулларыны сынавдан кечире.
эм РАББИден юзь чевиргенлерни, эм РАББИнинъ истегини къыдырмагъанларны, эм де Онынъ ярдымыны сорамагъанларны ёкъ этеджегим.
Арамлылар куньдогъуш тарафындан, фелестинлилер куньбатыш тарафындан келип, Исраильни тишлеринен кемирип, ашайджакълар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Оларны олюлер дюньясы акиминден къуртарайыммы? Оларны олюмден къорчалайыммы? Ёкъ! Эй, олюм, озь азапларынъны башларына тюшюр! Олюлер дюньясы, айды, урып-йыкъ! Ич аджымайджагъым оларны!