14 Бунынъ ичюн Мен оны алдатып чыкъараджагъым, сахрагъа алып кетеджегим, онъа татлы лафлар айтаджагъым.
Къадын исе сахрагъа, Алла онъа азырлагъан ерге къачып кетти. О ерде о, 1 260 кунь бакъыладжакъ эди.
Онынъ ичюн РАББИ сизлерге мерамет эйлемеге истеп, беклей, турып, сизлерни аджыйджакъ. РАББИ – адалетли суд эткен Алладыр, Онъа ишангъан эр кес бахтлыдыр.
Къадынгъа буюк къарталнынъ эки къанаты берильди, ве о, озь ерине сахрагъа учып барды ве о ерде учь бучукъ йыл йыландан сакъланып бакъыла эди.
Якъупнынъ къызы Дина онынъ юрегине ятты, о, онъа севда олды ве назик сёзлер айтты.
– Адамны Мени ёллагъан Бабам джельп этмесе, о, Манъа келип оламаз. Манъа кельген адамны исе сонъки куньде тирильтеджем.
Ёкъса, Мен оны чыр-чыплакъ союндыраджагъым, догъгъан куню олгъаны киби этеджегим, бош сахра киби япаджагъым, оны къуру топракъкъа чевиреджегим ве сувсузлыкътан ольдюреджегим.
Шунынъ ичюн Мен оларны Мысырдан чыкъардым ве сахрагъа кетирдим,
– Онынъ ичюн бакъынъыз! – дей РАББИ. – Ойле куньлер келеяталар ки, о заман: «Исраиль огъулларыны Мысыр топрагъындан чыкъаргъан РАББИ тиридир!» – айткъанлар тапылмайджакълар.
– Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.
Эй, Ерусалимнинъ къызлары! Теним къара, лякин мен гузелим. Кедар огъулларынынъ чадырлары киби къарам, Сулейманнынъ перделери киби гузелим!
Левийли онынъ пешинден кетип, апайынен муляйим лаф этип, оны къайтармагъа истеди. Онен берабер хызметчи ве эки эшек бар эди. Апай оны бабасынынъ эвине кетирди. Къайнатасы киевини корьгенде, корюшювлерине къуванды.
Мен ерден юкъарыгъа котерильгенимде, Озюме эр кесни чекеджегим.
Сени де сыкъынтыдан тар олмагъан кениш бир ерге чекип чыкъарыр эди, софранъа къоюлгъан ашларынъ бол-берекетли олур эди.
Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ, – Мен сизни къавий къолнен тутаджагъым, къудретли кучьнен ве буюк ачувымнен сизге падишалыкъ этеджегим.
Эй, Ерусалим халкъы! Догъураяткъан къадын киби, чекиш ве агърыдан дёрт буклен; шимди сен шеэрден чыкъаджакъсынъ ве тарлада яшайджакъсынъ. Сен Вавилонгъа кетеджексинъ, анда сен къуртуладжакъсынъ. Анда РАББИ сени душманларынънынъ къолундан сатын аладжакъ.
Багъыма нелер япаджагъымны сизге шимди айтаджагъым: къорасыны алып ташларым – барсын оны гъайып этсинлер, диварыны йыкъарым – барсын оны таптасынлар.
Онъа бойле айт: «РАББИ бойле дей: Къургъан шейлеримни йыкъаджагъым, сачкъан шейлеримни тамырындан чыкъараджагъым. Бутюн ер юзюнде бойле этеджегим.
Онынъ эписи таш путлары къырыладжакъ, ороспулыкънен къазангъан бахшышларнынъ эписи атеште якъыладжакъ. Онынъ бутюн путларыны ёкъ этеджегим. О, путларны ороспулыкънен къазангъан бахшышлардан топладылар, ве олар кене ороспуларнынъ къазанчы оладжакъ.