10 Олар РАББИнинъ артындан кетеджеклер. Арслан киби, О, ырылдайджакъ. О, сесини береджек, ве огъуллары титреп, гъарптан келеджек.
Амос бойле деди: – РАББИ Сиондан гудюрдей, Ерусалимден сес бере. Чобанларнынъ отлакълары къуруп къала, Къармел дагъынынъ устюнде олгъан бутюн ешиллик къаврап къала.
РАББИ Сиондан гудюрдейджек, Ерусалимден сесини чыкъараджакъ. Коклер ве ер тепренеджек. Лякин РАББИ Озь халкъыны къорчалайджакъ, Исраиль огъулларына сакъланув ери оладжакъ.
РАББИ манъа бойле деди: – Окюрген арслан, авнынъ устюнде багъыргъан яш арслан, чобанларнынъ чокълугъы онъа къычырса да, оларнынъ къычырувындан къалтырамаз, шаматасындан къоркъмаз. Ойле де Ордуларнынъ РАББИси, Сион дагъына, юксек байыргъа тюшип, дженк этеджек.
Онынъ ичюн бутюн бу пейгъамберлик сёзлерини оларгъа бильдирип, бойле айт: РАББИ юксекликтен гудюрдейджек, мукъаддес еринден сес береджек, Озюнинъ къой аранына дешетли гурьлейджек, юзюм эзгенлер киби, ер юзюнде яшагъанларнынъ устюне къычыраджакъ.
Агълай-агълай келеджеклер, мерамет этип, оларны алып кетиреджегим, сув бою дос-догъру ёлдан алып келеджегим, сюрюнмезлер. Мен – Исраильнинъ бабасыдырым, Эфраим – биринджи догъгъан баламдыр.
одунны якъкъан атештен, сувны къайнаткъан алевден киби, ирип кеткейди! Адынъны душманларынъа белли эткейдинъ! Халкълар Сенинъ юзюнъден титрейгейди!
Айрыджа, озь беденининъ пис истеклерине берилип, акимиетке сайгъы косьтермеген адамларгъа джеза оладжакъ. Олар къопай ве къыйыштыр, коктеки кучьлерни яманламакътан да къоркъмайлар.
Бойледже, Иса Месихнен бир олгъанларгъа гуналары ичюн джеза олмайджакъ.
Павел инсафлыкъ, озюни тутув ве келеджек Ахирет куню акъкъында айткъанда, Феликс къоркъып: – Энди кет, вакъыт тапкъанымда, сени кене чагъырырым, – деди.
Иса кене халкънен лаф этип: – Мен дюньянынъ ярыгъы олам. Ким Меним пешимден кетсе, къаранлыкъта юрмез, лякин онен аят ярыгъы оладжакъ, – деди.
Мен оларны РАББИнинъ кучюнен кучьлю этеджегим. Олар Адымнен яшап, арекет этеджек, – дей РАББИ.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Мына, Мен Озь халкъымны шаркъ мемлекеттен ве кунеш къавушкъан мемлекеттен къуртараджагъым
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Эр бир халкъ озь алласынынъ адынен юрсе де, бизлер омюрлик Алламыз РАББИнинъ Адынен юреджекмиз.
Арслан окюрсе, ким титремез? РАББИ-ТААЛЯ айтса, ким пейгъамберлик этмез?
Мына-мына атылып ашайджакъ айванны тапкъан арслан орманда окюрерми? Бир шей тутмагъан яш арслан озь къобасындан сес ыкъарырмы?
Бундан сонъ Исраиль огъуллары къайтаджакъ ве РАББИни, оларнынъ Алласыны, эм де Давут падишасыны къыдыраджакълар. Олар РАББИден къоркъаджакълар ве сонъки куньлериндеки Онынъ эйилигини буюк урьмет этеджеклер.
Ер юзюндеки бутюн халкъларнынъ огюнде бу шеэр Манъа къуванчлы нам, макътав ве урьмет кетиреджек. Ерусалим халкъына эткен яхшылыгъым акъкъында эшиткенде, бу халкълар шашып къаладжакълар, бу халкъкъа багъышлагъан тынчлыкъ-аманлыкъ акъкъында билип, титрейджеклер.
Хырсызлайсынъыз, ольдюресинъиз, ороспуланасынъыз, ялан айтып, ант этесинъиз, Баал путуна къокъулы отларны якъасынъыз, сизге белли олмагъан башкъа аллаларнынъ артындан юресинъиз,
ябанджыларны, оксюзлерни ве тул апайларны хорламасанъыз, бу ерде къабаатсыз адамларны ольдюрмесенъиз, башынъызгъа беля чыкъарып, башкъа аллаларнынъ артындан кетмесенъиз,
Менден къоркъмакъ керексинъиз, Меним огюме къалтырамакъ меджбурсынъыз. Денъизге эбедий сынъыр оларакъ, къумны къойдым, денъиз сынъырыны кечалмаз. Далгъалары огге ынтылсалар да, кечип оламаз, гудюрдеселер де, сынъырдан чыкъып оламаз.
– Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.
Ачлыкъ чекмейджеклер, сувсамайджакълар, оларны сыджакънен кунь къырмайджакъ. Оларны Аджыгъан оларгъа ёл косьтереджек, сув чокъракъларына алып келеджек.
Батыр киби, РАББИ чыкъаджакъ, дженкчи киби, ачувгъа толаджакъ. Гудюрди киби, гъазап толу олып, къычыраджакъ, душманларыны енъеджек.
Эй, Якъупнынъ эви! Келинъиз, РАББИнинъ ярыгъында юрейик!
РАББИден къоркъып, Онъа хызмет этинъиз, эм де къалтырап, къуванынъыз!
Юрегим бунынъ ичюн титрер ве еринден ойнар.
арслан киби кучьлю сеснен къычырды. О къычыргъан вакъытта еди кок гудюрдиси озь давушларынен лафкъа къошулдылар.
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
РАББИнинъ сёзюнден къалтырагъанлар, Онынъ сёзюни динъленъиз: – Сизни корьмеге истемеген, Адым ичюн сизни къувалагъан къардашларынъыз: «РАББИ Озюни шуретинде косьтерсин де, шенълигинъизге бакъайыкъ!» – дейлер. Амма олар масхара оладжакълар.
Ялы боюнда яшагъан бутюн укюмдарлар тахтларындан энеджек, япынджаларыны ве ренкли урбаларыны чыкъараджакълар. Олар къалтырап-титреп ерде отураджакъ, эр дакъкъасы сескенип, сенинъ къоркъунчлы алынъа шашаджакълар.
О куню Рабби кене къолуны узатаджакъ ве Озь халкъынынъ сагъ къалгъанларыны Ашшур ве Мысырдан, Патрос ве Хуштан, Элам ве Шинардан, Хамат ве денъиз адаларындан къайтараджакъ.
– О куньлерде ве о заманларда, – дей РАББИ, – Ехуда огъулларынен берабер Исраиль огъуллары келеджек, агълап-сызлап юреджеклер, РАББИни, оларнынъ Алласыны, къыдыраджакълар.
Мен оларны Мысырдан алып къайтараджагъым, Ашшурдан топлайджагъым, оларны Гилад топрагъына ве Ливангъа алып кетиреджегим, лякин оларгъа мында да еткендже ер тапылмайджакъ.