3 Алла Темандан келеята, Мукъаддес Алла Паран дагъларындан келе. Сэла Онынъ улулыгъы коклерни къаплай, Онынъ шан-шурети дюньяны толдура. Сэла
шай деди: – РАББИ Синайдан кельди, Сеир дагъларында ачылды, Паран дагълы топрагъындан нурнен пейда олды, азизлернинъ ордуларынен кельди, онъ къолунда Къанун атеши бар эди.
– Эй, Теман ери, сенинъ джесюр аскерлеринъ пек къоркъаджакълар, Исавнынъ дагъларында булунгъанларнынъ эписи ольдюриледжек.
Теман шеэрине атеш ёллайджагъым, о, Боцранынъ къавийлештирильген сарайларыны якъып ташлайджакъ.
Амма билинъиз: РАББИ инсафлыларны Озю ичюн айырып алды. Мен Оны чагъыргъанымда, РАББИ мени эшитир.
Ордуларнынъ РАББИси Эдом акъкъында бойле дей: – Энди Теман шеэринде акъыл къалмадымы? Акъыллы адамларда огют биттими? Икметлери бозулдымы?
Олар къычырып, бири-бирине бойле дей эдилер: – Ордуларнынъ РАББИси Мукъаддес, Мукъаддес, Мукъаддестир! Бутюн ер юзюни шурети толдура!
Манъа джевап бер, я РАББИ! Сенинъ севгинъ эйидир, шефкъатынъ буюклигинде манъа айлан.
ве: «Мына РАББИ-Таалямыз бизге Озюнинъ Шуретини ве улулыгъыны косьтерди. Атеш ичинден сесини де эшиттик. Бугунь биз буны корьдик ки, Алла адамнен лаф этип ола, ве о адам сагъ къала.
О, Паран сахрасында яшай эди. Анасы онъа Мысыр топрагъындан апай алды.
Бизлер беклемеген вакъытта Сен ашагъы тюше, аджайип ишлеринъни япа эдинъ, ве Сенинъ огюнъде дагълар къалтырай эди.
Ич бир адам эбедий яшамаз, эр бир инсан мезар юзюни корер.
Тур, я РАББИ! Инсанлар енъип чыкъмасын, халкълар Сенинъ огюнъде суд этильсинлер!
Халкълар озьлери къазгъан чукъургъа тюшти, озьлери къойгъан тузагъына аякълары илинди.
Амма Сен, я РАББИ, чевре-четимде къалкъансынъ, меним шуретимсинъ, башымны юкъарыгъа котерген – Сенсинъ.
Я РАББИ, душманларым не къадар чокълашты! Чокълары манъа къаршы баш котерелер!
Смаил кечинди. Бутюн исраиллилер топлашып агълаштылар ве оны Рамада, эвинде джыйдылар. Сонъ Давут Паран сахрасына кетти.
Исраиль огъуллары Синай сахрасындан озь ордуларынен ёлгъа чыкътылар. Булут Паран сахрасында токътады.
Эписи исраиллилер, кок гурюльдегенинен бору сесини эшитип, яшын яшынлагъанынен тютеген дагъны корип, къоркъудан къалтырап, арт-артына чекилип четте турдылар,
Элифазнынъ огъуллары: Теман, Омар, Цефо, Гъатам ве Кеназ.
Дагълар къой киби секирди, байырлар къозу киби сычрады.
Эписи РАББИнинъ Адыны макътасынлар! Ялынъыз Онынъ Ады Юджедир! Онынъ буюклиги ер ве кок устюнде кенишлей!
Вай-вай-вай! Мысырдан ярдым сорап кеткенлернинъ башына беля! Атларгъа таяналар, дженк арабаларынынъ чокълугъына ве аскерлерининъ буюк кучюне ишаналар, Исраильнинъ Азизине исе къулакъ асмайлар, РАББИни къыдырмайлар.
Мидьяндан чыкъып, олар Паран топрагъына кельдилер. Парандан адамлар алып, Мысыргъа, Мысыр фыравунына кельдилер. Фыравун онъа эв берди, аш тайинледи ве топракъ берди.
Мына, Исраиль Алласынынъ Шурети куньдогъуш тарафындан келеята эди. Онынъ сеси къудретли сувларнынъ гурюльтиси киби эди, ер юзю исе Онынъ Шуретинен ярыкъланды.
Денъиз сувларгъа толгъаны киби, ер юзю РАББИнинъ шан-шуретини бильгенлернен толаджакъ.