2 Я РАББИ! Сенинъ ишлеринъ акъкъында эшиттим ве къоркътым! Я РАББИ! Бизим куньлеримизде Сенинъ ишлеринъни яп, олар бизим куньлеримизде корюнсинлер! Амма гъазабынъда мераметни акъылда тут.
Меним дувамны эшит, я РАББИ, ялваргъан сесиме къулакъ ас!
беля ёлласа да, буюк севгисинен мерамет де эйлер.
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Мен эминим ки, сизинъ ичинъизде хайырлы ишни япып башлагъан Алла оны Иса Месихнинъ кунюнедже япып битиреджек.
Я РАББИ, мени ачувынъда дегиль де, адалетнен джезала, ёкъса мен бутюнлей гъайып оладжагъым.
Коклерден бакъ, азиз ве шанлы булунгъан еринъден бизни корь. Гъазабынънен къудретинъ къайда? Шефкъатынънен мераметинъ менден узакълашты.
Гъазабымнынъ къызгъын заманында бир аньге сенден юзюмни чевирдим, амма эбедий севгинен багъышлайджагъым, – дей сени къуртаргъан РАББИ.
Хырсыз тек хырсызламакъ, ольдюрмек, йыкъмакъ ичюн келе. Мен исе оларгъа аят, толу аят бермек ичюн кельдим.
Баш чалгъыджы ичюн. Шошаним авасында. Къорах огъулларынынъ маскили. Севги йыры.
Сонъ РАББИнинъ Мелеги: – Ордуларнынъ РАББИси! Ерусалимге ве Ехуданынъ шеэрлерине къаршы ачувлангъанынъ етмиш йылдыр. Оларгъа не вакъыт шефкъатлы бакъаджакъсынъ? – деди.
РАББИ бойле девам эте: – Сизлер Вавилонда етмиш йыл олгъанынъызда, Мен сизлерге келерим де, яхшы сёзюмни беджеририм ве сизни бу ерге къайтараджагъым.
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
Баш чалгъыджы ичюн. Едутун ичюн. Давутнынъ зебуры.
Энди исе Алламыз РАББИ бизге къыскъа вакъыткъа эйилик япты, бир къачымызны къуртарды, Озь азиз еринде ерлешмеге бизге ёл ачты. Алламыз козьлеримизге ярыкъ берди, бизни къуллукъта бираз джанландырды.
Я Рабби! Сенден ким къоркъмаз, Адынъны ким шуретлемез? Ялынъыз Сен Мукъаддессинъ. Бутюн халкълар янынъа келип, Санъа ибадет этеджеклер, чюнки эр кеске адалетли арекетлеринъ ачылды.
Амма Къуванчлы Хаберни эписи къабул этмеди. Ешая бойле айта: «Я Рабби! Бизим хаберимизге ким инанды?»
мен, Даниял, китаплардан анъладым ки, Ерусалим 70 йыл бакъымсыз оладжакъ. Буны РАББИ Йирмея пейгъамберге хабер эткен эди.
Бизим хаберимизге ким инанды? РАББИнинъ къудрети кимге ачылды?
Нух даа корюнмеген, амма келеджек шейлер акъкъында хабер алгъанда, озь эв адамларыны къуртармакъ ичюн, Алладан къоркъып, иман ярдымынен буюк бир сандыкъ ясады. О, иман ярдымынен дюньяны укюм этти, озю исе иманы ичюн инсафлы деп сайылды.
О мен тургъан ернинъ янына кельгенинде, мен къоркъудан бетимнен ерге йыкъылдым. О, манъа: – Инсан огълу, бу руя ахыр замангъа багълыдыр, – деди.
Олар корьген шей о къадар къоркъунчлы эди ки, Муса озю: «Мен пек къоркъып къалтырайым», – деди.
Сенинъ акъкъынъда къулакънен эшиткен эдим, шимди исе козьлеримнен Сени корьдим.
Шунынънен, Йишай огълу Давутнынъ дувалары битти.
Халкъларнынъ Падишасы! Сенден ким къоркъмаз? Сенден къоркъмагъа – догъру арекеттир! Халкъларнынъ эписи акъыллы адамлары арасында, эписи падишалыкъларында Санъа ошагъан ёкъ!
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ. – Мен сеннен! Сени къувалагъан эписи халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе бутюнлей ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Хавакъкъукъ пейгъамбернинъ дувасы. Шиггайон.
Къолларымны къабаатсыз тутарым, Сенинъ къурбан еринъе чыкъарым, я РАББИ.