8 Сен чокъ халкъларны талагъанынъ ичюн, халкъларнынъ къаныны тёккенинъ, мемлекетлерни ве шеэрлерни бозгъанынъ, анда яшагъанларны ёкъ эткенинъ ичюн, энди халкъларнынъ эписи сени таларлар.
Вай-вай-вай! Сен башкъаларны йыкъып ёкъ эте эдинъ, сени исе бир кимсе йыкъмады. Башкъаларны алдата эдинъ, сени исе бир кимсе алдатмады. Йыкъып битиргенинъден сонъ, сени де йыкъаджакълар, алдатып битиргенинъден сонъ, сени де алдатаджакълар.
Ливанда япкъан зорбалыгъынъ, айванларны къоркъузгъан залымлыгъынъ озюнънинъ башынъа тюшеджек, чюнки сен инсан къаныны тёктинъ, мемлекетлерни боздынъ, шеэрлерни ве анда яшагъанларны ёкъ эттинъ.
Онынъ ве мемлекетининъ йыкъыладжакъ вакъты-саати кельмегендже, бутюн халкълар онъа, огълуна ве торунына хызмет этеджеклер. Онъа чокъ халкълар ве буюк падишалар хызмет этеджеклер.
Олар къычырып, кучьлю сеснен бойле дедилер: – Эй, Мукъаддес ве Акъикъий Укюмдар, не ичюн бу вакъыткъадже укюм этмейсинъ, тёкюльген къанымыз ичюн дюньяда яшагъанларны джезаламайсынъ?
Ерусалимге къаршы дженк эткен бутюн халкъларны РАББИ бойле белянен джезалайджакъ: олар даа аякъ устюнде тураджакъ вакъытта беденлери ирийджек, козьлери козь чукъурларында ве тиллери агъызларында чюрип кетеджек.
Тынч яшагъан халкъларгъа къаршы исе ачувым къайнай. Мен чокъ ачувланмагъанымда, олар яманлыкъкъа яманлыкъ къоштылар.
Сен чокъ халкъларны ёкъ этип, бунынънен эвинъни масхара эттинъ, озь джанынъа къаршы гуна яптынъ.
Вавилонгъа шимальден ёкъ этиджилер келеджек, ве ер, кок ве оларда олгъан эр шей къуванаджакълар, – дей РАББИ.
Вавилонда Бел путуны джезалайджагъым, юткъаныны къустураджагъым. Энди халкълар мында кельмейджек, Вавилоннынъ диварлары биле йыкъыладжакъ.
– Козюнъиз огюнде Сионда бутюн яманлыкъ эткенлери ичюн, Вавилонгъа ве къасдийлилернинъ топрагъында яшагъанларнынъ эписине къазангъанларыны берерим, – дей РАББИ.
Сен буюк сувлар янында яшайсынъ, байлыгъынъ пек буюк олды! Сонъунъ кельди, ачкозьликнинъ заманы толды.
Вавилон апансыздан йыкъылып, чиль-парча олды! Артындан агъланъыз, яралары ичюн мелем алынъыз, бельки о, яхшы олур.
Атларына ве арабаларына къаршы, араларында яшагъан чешит халкъларгъа къаршы къылыч котериледжек, ве олар къадынлар киби оладжакълар. Байлыкълары устюне къылыч котерильген, шу байлыкълар хырсызланаджакъ.
Вавилон топрагъындан къуртулгъанларнынъ, къачкъанларнынъ сеслери эшитиле. Олар Сионда РАББИнинъ джезасы акъкъында, Сарайы ичюн Алламызнынъ джезасы акъкъында хабер этелер.
Амма сени ашагъан эр кес озьлери аш оладжакъ; бутюн душманларынъ эсирликке кетеджек; сени талагъанлар озьлери таланаджакълар; сени чайпагъан эр кес озьлери чайпаланаджакъ!
Озь халкъыма ачувландым, Озь мульк-мирасымны ашаладым да, къолунъа бердим, амма сен оларны аджымадынъ, къарт адамларгъа биле агъыр боюндырыгъынъны такътынъ.
Тыртырлар киби, адамлар гъаниметни джыялар, онъа, сарынчкъа дайын, атылалар.
РАББИ мен ичюн очь алыр. Сенинъ буюк севгинъ эбедийдир, я РАББИ! Озь яраткъанларынъны къалдырма!
Вавилоннынъ чевресинде сырагъа тизилинъиз; яйны чеккенлернинъ эписи, окъларны аджымаздан, онъа атынъыз! О, РАББИге къаршы гуна ишледи.
Алыш-веришинънинъ чокълугъындан ичинъ залымгъа толу олды, ве сен гуна яптынъ. Шунынъ ичюн Мен сени, арам олгъанны киби, Алланынъ дагъындан къувдым, эй, къорчалайыджы Керув, янгъан ташларнынъ арасындан сени ёкъ эттим.
Чёльге чыкъып одун топламайджакълар, ормангъа кетип одун кесмейджеклер. Тек дженк силяларыны якъаджакълар. Башкъаларны чайпагъанларны чайпайджакълар, ягъмалагъанларны ягъмалайджакълар, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
– Олар яхшылыкъны япмагъа бильмейлер, – дей РАББИ. – Озь сарайларыны хырсызлангъан ве зорбалыкънен алынгъан шейлерге толдуралар.
Бутюн халкълар ичюн РАББИнинъ куню якъынлашты. Не япкъан олсанъ, санъа да айнысы япыладжакъ. Япкъанларынъ сенинъ башынъа тюшеджек.
РАББИ оларнынъ давасыны чезер ве оларгъа залым эткен адамларнынъ джаныны алыр.