6 Амма шу халкъларнынъ эписи онынъ устюнден шакъа этеджек, оны мыскъыллайджакъ: – Башкъасынынъ барлыгъыны тартып аласынъ, борджкъа алып зенгинлешесинъ. Амма чокъкъамы? Алынъ фена!
Шу куню адамлар сизни мыскъыллайджакъ, устюнъизден шойле агълав йырынен куледжеклер: «Бизни парчаладылар, халкъымызнынъ топрагъы башкъаларгъа берильди. О, энди кери къайтарыладжакъмы? Бизим тарлаларымыз саткъынларгъа пай этильди!»
РАББИнинъ гъазабындан анда кимсе яшамайджакъ, о, бакъымсыз ерге чевириледжек. Вавилоннынъ янындан кечкен эр кес шашып къаладжакъ, беляларыны корьген сызгъырып аладжакъ.
Бундан сонъ Вавилондаки бутюн Ехуданынъ сюргюнлери бойле къаргъайджакълар: «Вавилон падишасы атешке Цидкиянен Ахавны якъкъаны дайын, РАББИ санъа айны шейни япсын!»
Белам бойле кинаели икяени айтып берди: – Моав падишасы Балакъ мени Арам топрагъындан, шаркъ дагъларындан алып кетирди. «Кель, меним ичюн Якъупны къаргъа! Кель, Исраильге яманлыкъ тиле», – деди.
Эр шейнинъ сонъу якъындыр. Шунынъ ичюн акъыллы олмакъ ве, дува окъумакъ ичюн, айыныкъ олунъыз.
Лякин Алла онъа: «Эй, акъылсыз адам! Бу гедже джанынъны алмагъа келеджеклер. Бу азырлагъанларынъ кимге къаладжакъ?» – деген.
Халкълар агъыр чалышаджакълар, лякин атеш эписини якъаджакъ. Къабилелер бошуна ишинден ёруладжакълар. Мына бу иш Ордуларнынъ РАББИсинден дегильми я?
Душман оларны къармакънен тута, сачмаларнен сувдан чыкъара, балыкъ агъларынен авлай, бу себептен де къувана ве севине.
Энъ кучьлю аскерлер Мысыр акъкъында ве онъа къол туткъанлар акъкъында олюлер дюньясындан айтаджакъ: «Олар ашагъы тюштилер, энди шу сюннетсизлер къылычтан ольгенлернинъ янында яталар».
Отьмек олмагъан шей ичюн кумюшинъизни берменъиз, тойдурып оламагъан шейлер ичюн къазангъан паранъызны тёлеменъиз. Мени дикъкъатнен динъленъиз, ве яхшы шейлерни ашайджакъсынъыз, джанынъыз леззетли ашларгъа тояджакъ.
Тознынъ артындан къувалай, алдангъан юреги оны ёлдан урды. Джаныны къуртарамаз; «Сагъ къолумдаки шей алдав дегильми?» – деп сорамаз.
Байлыгъыны арттырмакъ ичюн, фукъаренинъ джаныны агъырткъан да, зенгин адамгъа бахшыш берген адам да ахыр-сонъу ёкъсуллыкъкъа огърар.
РАББИ – улу Алладыр, бутюн аллалардан устюн улу Падишадыр!
Белам бойле кинаели икяени айтып берди: – Эй, Балакъ, тур ве динъле! Циппорнынъ огълу, манъа къулакъ ас!
«Эр шейни къолумнынъ кучюнен яптым, акъыл-идрагъымнен къазандым, – деди падиша. – Мен акъыллым! Халкъларнынъ сынъырларыны ёкъ эттим, хазинелерини тартып алдым, кучьлю бугъа киби, тахтларында отургъанларны йыкътым.
«Къан тёкип, шеэрлерни къурдынъ, акъсызлыкънен къасабаларны яптынъ. Алынъ фена!»
Эвге эв къошкъан, тарлагъа тарла къошкъанларнынъ башларына беля! Башкъаларына ер къалмай! Ер юзюнде яшагъан тек сизлерми?!
Йымырталар устюнде отургъан, амма чипче чыкъармагъан кеклик киби, байлыгъыны акъсыз къазангъан адам да ойледир. Омюрининъ ортасында байлыгъыны джояджакъ, сонъунда ахмакъ олып чыкъар.