4 Алланынъ Мелеги бу сёзлерни Исраиль огъулларына айткъан сонъ, халкъ къычырып агълап башлады.
Кедерленинъиз, окюрип агъланъыз! Кулькюнъиз агълавгъа, къуванчынъыз къасеветке айлансын.
Алланынъ истегине коре олгъан джан агърысы адамларны тёвбеге кетире, къуртулыш тапмагъа имкян бере. Дюньядаки шейлер акъкъында къасевет исе тек олюмни кетире.
Исанынъ артында, аякълары янында турып, окюр-окюр агълай башлады. Козь яшлары Исанынъ аякъларына тамлай, къадын сачларынен оларны сюрте башлады, опе-опе къокъулы ягънен ягълады.
Шимди ачлыкъ чеккенлер, не къадар бахтлысыз! Сиз ашап тояджакъсыз! Шимди агълагъанлар, не къадар бахтлысыз! Сиз куледжексиз!
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.
Агълай-агълай келеджеклер, мерамет этип, оларны алып кетиреджегим, сув бою дос-догъру ёлдан алып келеджегим, сюрюнмезлер. Мен – Исраильнинъ бабасыдырым, Эфраим – биринджи догъгъан баламдыр.
Анълагъан адамны опькелемек, акъылсызгъа юз таякъ урмакътан яхшыдыр.
Узеир дува окъуды, агълай-агълай тёвбе этти, агълады, Алланынъ Эви огюнде ерге йыкъылды. Шу вакъытта онынъ янында чокътан-чокъ исраиллилер джемааты топланды, акъайлар, апайлар, балалар да кельди. Олар окюр-окюр агълай эдилер.
Мицпада топлашып, РАББИнинъ огюнде сув алып тёктилер, шу куню бир шей ашамадылар ве: – РАББИнинъ огюнде гуна къазандыкъ, – дедилер. Смаил Мицпа шеэринде Исраиль огъулларына ёлбашчылыкъ этти.
Шунынъ ичюн Мен бойле айтам: «Мен оларны сизден къувмам, олар сизге тузакъ оладжакъ, оларнынъ аллалары да сизге къапкъан оладжакъ», – деди.
Шу вакъыттан берли шу ернинъ ады Бохим олды. Анда халкъ РАББИге къурбан чалды.
Эльчилер Шаул яшагъан Гивагъа келип, халкъкъа эр шейни айтып бердилер. Бутюн халкъ яйгъара котерип агълады.
Амма шимди де РАББИ айта ки: – Ашамайып-ичмейип, агълап ве зар чекип, джан-юректен Манъа къайтынъыз.