16 Олар ят аллаларны терк этип, РАББИге хызмет этип башладылар. Бундан сонъ РАББИ исраиллилернинъ азап чеккенине бакъып оламады.
Эр тюрлю къасеветлерини Озюне алды, юзюнинъ Мелеги оларны къуртарды, севгиси ве мераметинен оларны сатын алды, къадимий заманларда оларны къолларында алып ташыды.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Эфраим къыйметли огълум дегильми, аджеба? Джан-юректен севген балам дегильми? Онъа къаршы чокъ кере айткъан олсам да, оны ич бир вакъыт унутмадым, онынъ ичюн ичим-багърым яна, онъа мерамет косьтеририм, – дей РАББИ.
Лякин РАББИ Озь халкъыны акълайджакъ. Къолларында такъат къалмайджакъ вакътында, не къул, не азат къалмайджагъыны корьгенде, Озь къулларына мерамет этеджек.
Бизим баш руханийимиз къуветсизлигимизни анълай. О, бизлер киби, эр тарафтан сыналгъан эди, амма бизге бакъкъанда, ич бир гуна япмады.
Шунынъ ичюн бу несильге ачувландым ве дедим: «Бу халкънынъ юреклери эр вакъыт адаша, олар Меним ёлларымны огренмедилер».
Лякин бири-биринъизге мераметли ве шефкъатлы олунъыз. Алла сизни Месихте багъышлагъаны киби, сизлер де бир-биринъизни багъышланъыз.
Иса Ерусалимге якъынлашкъанда, шеэрни корип, онынъ алына козь яш тёкти ве:
Бундан сонъ о, бабасына къайта. О даа узакъта келеяткъанда, бабасы огълуны коре ве аджый. О, чапып барып, огълунынъ бойнундан къучакълап опе.
Бир даа адамлар кольгесинде яшайджакъ ве чокъ богъдай берекетини джыяджакъ. Олар, юзюм чубугъы киби, чечек ачаджакъ, Ливан шарабы киби, нам къазанаджакъ.
Сонъ РАББИнинъ Эвинден ят аллаларны ве путларны чыкъарып атты. РАББИнинъ Сарайы олгъан дагъда ве Ерусалимде къургъан бутюн къурбан ерлерини чыкъарды ве шеэрнинъ тышына атты.
Аса бу сёзлерни ве Одед пейгъамбернинъ пейгъамберлигини эшитип, рухланды ве Ехуда ве Биньямин топракъларындан, эм де Эфраим дагъында запт эткен шеэрлеринден пис путларны ёкъ этти ве РАББИнинъ Эйваны огюндеки тургъан РАББИнинъ къурбан ерини тюзетти.
ве о вакъыт Меним Адымнен адлангъан Меним халкъым боюн эгсе, дувалар этсе ве Мени къыдырсалар, эгер озь яман ёлларындан вазгечселер, Мен оларны коклерден эшитирим, гуналарыны багъышларым ве оларнынъ топрагъыны тедавийлерим.
– Ойле олса, – деди Ехошуа, – сизде олгъан ябанджы аллалардан вазгечинъиз ве юрегинъизни Исраильнинъ Алласы олгъан РАББИге чевиринъиз.
РАББИ ер юзюнде адамны ясагъанына пешман этти, Онынъ юреги янды.
– Оны не ерге къойдынъыз? – деп сорады о. – Эфенди, барып корь, – дедилер онъа.
Смаил эписи исраиллилерге: – Эгер сиз джан-гонъюльден РАББИге къайтсанъыз, араларынъыздан кельмешек аллаларны ве Ашторет путларыны ёкъ этинъиз, ачыкъ юрекнен РАББИге догърулып, тек Онъа ибадет этинъиз. О вакъыт О, сизни фелестинлилерден къуртарыр, – деди.
О вакъыт бабаларынъыз РАББИни чагъырып: «Сени быракъып, гуна ишледик, Баал ве Ашторет путларына хызмет эттик. Энди бизни душманларымыздан къуртар, биз кене Санъа хызмет этермиз», – деп къычырдылар.
Азап чеккенлер масхара олып къайтмасынлар, заваллы ве фукъарелер кене Адынъны макътасынлар!
РАББИ оларгъа къадылар къойгъанда, РАББИ Озю къадыларнен берабер эди ве къадыларнынъ омрю бою оларны душманларындан къуртара эди, чюнки эзиет чекип, къыйналып инъильдегенлерини эшиткен РАББИ оларны аджый эди.
Сонъ Исраиль огъуллары Баал ве Ашторет путларыны ёкъ эттилер, тек РАББИге ибадет этип башладылар.
Лякин РАББИ оларны аджып, мерамет эйледи. Ибраим, Исхакъ ве Якъупкъа берген васиети ичюн, исраиллилерни ёкъ этмеге истемеди ве Озюнден бугуньгедже ред этмеди.
Сен киби башкъа Алла ёкъ. Сен адамларнынъ къабаатыны багъышлайсынъ, Сенинъ къысметинъни, халкънынъ къалгъанларыны къанунсыз ишлери ичюн джезаламайсынъ. Онынъ ачувынынъ сонъу бар, О, севгисини косьтермеге севе.