6 Сен, Йирмея, хиянетлик ортасында яшайсынъ. Хиянетлиги ичюн, олар Мени танымагъа истемейлер, – дей РАББИ.
Бу яман халкъ сёзлеримни динълемеге истемей, юрегининъ инатлыгъына коре яшай, ябанджы аллаларнынъ артындан юре, оларгъа хызмет ве ибадет эте. Олар бу къушакъ киби оладжакъ, ич бир шейге ярамайджакъ.
Алланы акъылда тутмагъа бир шей саймагъанлары ичюн, Алла оларны бозукъ акъыл укюмине берди, ве олар разылыкъ олмагъан ишлерни япып башладылар.
Кереги къадар бильгиси олмагъан халкъым гъайып олур. Сен бильгини ред эткенинъ ичюн, Мен сени руханийлик этмектен ред этеджегим. Сен Алланънынъ Къануныны унуткъанынъ ичюн, Мен де сенинъ балаларынъны унутаджагъым.
Этрафымда чокъ лафларны эшиттим, орталыкъны къоркъу къаплады. «Оны чакъынъыз! Эр кеске айтып берсинлер», – дейлер. Меннен муаббет яшагъанларнынъ эписи энди абынгъанымны беклеп отуралар; «Бельки, алданаджакъ да, сонъ оны енъип, джезалармыз», – дейлер.
Юваш бир къозу киби олып, союлмагъа алып кетирильген эдим ве оны бильмедим. Манъа къаршы къара ниетлендилер, манъа бойле дей эдилер: – Гуллеп тургъан терекни гъайып этермиз, оны тирилернинъ арасындан ёкъ этейик, ады биле анъылмасын.
Ойле олса, не ичюн Ерусалим халкъы инатланып, эр вакъыт долаша? Олар ялангъа къатты япыштылар, арткъа къайтмакътан вазгечтилер.
Къушларгъа толу бир къафес киби, эвлери ялангъа толудыр, онынъ ичюн олар юкселип, байыдылар,
Олар бильгиден нефрет эттилер ве РАББИден къоркъуны озьлерине сайлап алмадылар.
Мен чагъырдым – сиз эшитмединъиз, къолумны узаттым – абайлагъан адам олмады.
Энди кереги киби, озюнъизни къолгъа алынъыз ве гуна япманъыз! Сизинъ айыбынъызгъа, сизлерден базыларынъыз Алланы бильмейлер.
Олар исе: – Айдынъыз, Йирмеягъа къаршы келишейик, – дедилер. – Къанун руханийлернен къаладжакъ, насиат акъыллы адамлардан кетмейджек, пейгъамберлер хабер этип береджеклер. Келинъиз, оны лафнен урып йыкъайыкъ, айткъанларына къулакъ асмайыкъ.
Элийнинъ огъуллары ярамай адамлар эди, РАББИни урьмет этмей,
Огюз сабысыны, эшек эфендисининъ отлугъыны таный, Исраиль исе Мени танымай, халкъым Мени анъламай!
деделерининъ эвельки къабаатларына къошулдылар, Меним сёзлеримни динълемедилер, ябанджы аллаларнынъ артындан кеттилер, оларгъа хызмет эттилер. Исраиль ве Ехуда халкълары Мен деделерине берген васиетимни боздылар.
Къолумны санъа къаршы узатып, кумюшни ириткен киби, сени иритирим, къошмалардан сени арындырырым.
Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.