2 Сахрада манъа раатлыкъ ери олса эди! Халкъымны ташлап, кетер эдим. Оларнынъ эписи ороспулар, хаинлер джемиетидир!
Мемлекет ороспулыкъкъа толу, къаргъыш ичюн окюр-окюр агълай, чёль отлакълары къуруды. Олар яманлыкъ япмагъа ниетленелер, яланда кучь тапалар.
Адамлар къаргъайлар, ялан айталар, башкъаларны ольдюрелер, хырсызлайлар ве ороспулыкъ япалар. Къан эр ерде тёкюле.
Оларнынъ эписи фурундаки атешке ошай: фурунджы атешни якъкъан сонъ, хамырны баса ве онъа минмеге ёл бере, алевни исе бир даа къарыштырмагъа керекмей. Олар да сёнмейип, ороспулыкътан къызара.
Эм агъа-къардашларынъ, эм бабанънынъ эви санъа хаинлик япалар, артынъдан юксек сеснен къычыралар. Санъа яхшы шейлер айтсалар биле, инанма.
– Я РАББИ, Сен адалетлисинъ, даваларымнен Санъа келеджегим. Сеннен къарарларынъ акъкъында лаф этмеге истейим: не ичюн яманларнынъ ишлери онъундан келелер? Не ичюн имансызлар боллукъ ичинде яшайлар?
Эй, Алладан вазгечкен адамлар, дюньянен дост олгъаны Аллагъа душман олгъаныны бильмейсизми? Шунынъ ичюн, дюньянен дост олмагъа истеген адам Аллагъа душман ола.
Ехуда хаинлик япты. Исраильде ве Ерусалимде пис ишлер япылды: ехудалылар ябанджы аллагъа ибадет эткен къызларгъа эвленди ве РАББИнинъ севген азиз Сарайыны арамлады.
Онынъ пейгъамберлери – тюшюнджесиз ве ишанчсыз адамлар. Руханийлери исе азиз шейлерни арамлай, Къанунны бозалар.
Олар исе Адемге ошап, васиетимни бозды, анда Менден вазгечти.
Олар РАББИге хиянетлик этти, башкъалардан пич балаларны тапты. Шимди янъы ай эм оларны, эм мал-мульклерини ашап битиреджек.
Исраиль халкъы ве Ехуда халкъы Манъа хаинлик эттилер, – дей РАББИ.
«Булар неден башыма кельди?» – ичинъден дейджексинъ. Гуналарынънынъ чокълугъындан этегинъ ачылды, аврет ерлери корюндилер.
Шеэр байлары залымлыкъкъа толу, анда яшагъанлар ялан айталар, озь тиллеринен алдаталар.
«Не ичюн?» – деп сорайсынъыз. Чюнки сен яш олгъанда апайынъа эвленген вакъытта РАББИ бунынъ шааты эди. Шимди сен апайынъа хаинлик яптынъ. О исе сенинъ ёлдашынъ ве къанун боюнджа апайынъдыр.
Ехошуанынъ заманларында яшагъан несиль олип, баба-деделерине къошулгъан сонъ, башкъа несиль дюньягъа кельди. Олар РАББИни ве РАББИнинъ Исраиль ичюн япкъан ишлерини бильмей эдилер.
Къолларынъыз къаннен, пармакъларынъыз къабаатнен арамланды. Агъзынъызнен ялан айтасыз, тилинъизнен яманлайсыз.
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
– Ерусалимнинъ сокъакъларында юрюнъиз, чеврелерини бакъып, билинъиз, шеэр мейданларында къыдырынъыз. Эгер адалетли кишини, догърусыны къыдыргъан адамны тапсанъыз, бу шеэрни багъышлайджагъым.
РАББИнинъ Адынен ант этселер де, ялан айтып емин этелер.