1 Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Эгер бунъа къулакъ асмасанъыз, кибирлилигинъиз ичюн джаным гизли ерде агълайджакъ, окюр-окюр къычыраджакъ козьлерим аджджы козьяш тёкеджек, РАББИнинъ халкъы эсирге алынаджакъ.
Онынъ ичюн айттым: «Быракъынъыз мени, аджджы-аджджы агълайым, манъа юрек бермеге ашыкъманъыз, халкъым гъайып олды да!»
Козьлерим агъламакътан кёр олды, ичим-багърым къайнай, халкъымнынъ къызы гъайып олгъаны ичюн, юрегим яна; балаларнен сабийлер шеэр сокъакъларында ачлыкътан эслерини джоялар.
Эй, халкъымнынъ къызы! Чувал токъумасына сарыл, тозгъа йыкъыл. Бирден-бир огълунъны джойгъан киби, аджджы-аджджы агъла; гъайып этиджи бизге апансыздан келеджек.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
Онынъ ичюн Язер акъкъында, Сивмадаки юзюмлик артындан агълайджагъым. Хешбон ве Элале шеэрлери, сизинъ акъкъынъызда козьяш тёкеджегим! Юзюм джыйылгъан вакътында, оракъ мевсиминъде шенъли къуванч ёкъ да!
Озь ярыгъынъны ве акъикъатынъны ёлла, олар манъа ёл косьтерсин. Олар мени Сенинъ азиз дагъынъа, Сен яшагъан ерлеринъе алып барсынлар.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
Къасеветимде ич кимсе гонълюмни алмаз, юрегим такъаттан кесиле.
Ашыкъып кельсинлер де, бизлер ичюн агъласынлар, козьлеримиз козьяш тёксюн, кирпиклеримизден сувлар акъсын.
Олар топлашып, сакъланалар, гизлиден излериме бакъалар, джанымны алмагъа истейлер.
Бунъа бакъмадан, хаин къызкъардашы Ехуда юректен дегиль де, алдавнен Манъа къайтты, – дей РАББИ.
– Насыл этип, санъа буны багъышлайым? Огъулларынъ Менден вазгечтилер, алла олмагъанларынен ант этип башлады. Мен оларны тойдура эдим, олар исе ороспулана, топ-топ ороспуларнынъ эвлерине бара эди.
Сенде яшагъанлар къан тёкмек ичюн, къапарларны берелер. Сен файдасы ичюн пара бересинъ, пара бергенде, фаиз истейсинъ, якъынынъны зорлап, ондан акъча тутып аласынъ. Мени исе сен къалдырдынъ, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Оларнынъ эписи фурундаки атешке ошай: фурунджы атешни якъкъан сонъ, хамырны баса ве онъа минмеге ёл бере, алевни исе бир даа къарыштырмагъа керекмей. Олар да сёнмейип, ороспулыкътан къызара.