8 Насыл ола да, сизлер: «Бизлер акъыллымыз, бизде РАББИнинъ Къануны бар», – дейсинъиз? Амма иште, кятиплернинъ яланджы къалеми Къанунны ялангъа чевирди.
Иса оларгъа: – Эгер кёр олсанъыз, гунанъыз олмаз эди. Лякин сиз, козьлеримиз корелер, дегенинъиз ичюн, гунанъыз сизде къала, – деди.
Озьлерини акъыллы сайсалар да, акъылсыз олдылар,
о бабасыны я да анасыны урьмет этмесе де олур», – дейсиз. Шунынънен, сиз озюнъизнинъ урф-адетинъиз ичюн Алланынъ Сёзюни ред этесиз.
ишанчлы адамларнынъ сесини кесер, беязны къарадан айырмагъа къабилиетини къартлардан алыр,
Мен оларгъа чокъ муим къанунларымны язып бердим, олар исе озьлерини санки оларнынъ бир иши ёкъ деп, туталар.
Къарт адамларнынъ таджы – торунларыдыр, балаларнынъ шурети – ана-бабаларыдыр.
Кийик эшек адам олгъан сонъ, къабакъбаш акъыллы олур.
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
Олар исе: – Айдынъыз, Йирмеягъа къаршы келишейик, – дедилер. – Къанун руханийлернен къаладжакъ, насиат акъыллы адамлардан кетмейджек, пейгъамберлер хабер этип береджеклер. Келинъиз, оны лафнен урып йыкъайыкъ, айткъанларына къулакъ асмайыкъ.
Ехуда ве Ерусалимнинъ бутюн тюшюнип-чыкъаргъанларыны бу ерде ёкъ этерим. Душманлары оларны къылычнен ольдюреджеклер, джанларыны къыдыргъанлар оларны ерге йыкътыраджакълар. Мевталарыны кок къушларынен кийик айванларгъа аш оларакъ береджегим.
Баба-деделеринъиз гуна япты, векиллеринъиз Манъа къаршы чыкъты.
Руханийлер РАББИни къыдырмадылар, Къанун оджалары Мени танымадылар, чобанлар Манъа къаршы чыкътылар, пейгъамберлер Баал адындан пейгъамберлик эте эдилер, файдасыз путларнынъ артындан юре эдилер.
Сизлер бошуна: «Бизлер кучьлю аскерлер, дженкке азыр адамлармыз», – айтасынъыз.