15 Аманлыкъ бекледик, эйилик кельмеди. Шифа заманыны бекледик, иште, къоркъунчлы белялар кельди».
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.
Маротта яшагъанлар агърыдан дёрт буклене, теселли келеджегини беклейлер. РАББИден кельген беля Ерусалим къапусында тура.
Халкъымнынъ джан яраларыны тек сёзде яхшы этелер; «Аманлыкъ! Аманлыкъ!» – дейлер, амма аманлыкъ ёкъ.
О заман: – Ах, РАББИ-ТААЛЯ! – дедим. – Аджеба, «Сизде тынчлыкъ-аманлыкъ оладжакъ», – дегенде, бу халкъны ве Ерусалимни алдаттынъмы? Олар къылычтан джан береджекми?
Амма мен яхшылыкъ беклегенде, яманлыкъ кельди, ярыкъны истегенде, къаранлыкъ кельди.
Тарлагъа чыкъманъыз, ёл бою юрменъиз! Душман къылычны котерди, орталыкъны къоркъу къаплады.
Чёльдеки байырларгъа гъайып этиджилер кельди, мемлекетнинъ бир кенарындан башкъа кенарынадже РАББИнинъ къылычы ольдюре, кимсе аман-эсен къуртулмаз.
Къоркъунчлы беля келеята. Олар аманлыкъ къыдыраджакъ, лякин тапалмайджакълар.