14 Шунынъ ичюн РАББИ, Ордуларнынъ Алласы бойле дей: – Бойле сёзлер айткъанлары ичюн, сёзюм агъзынъда атеш оладжакъ, бу халкъны да одун киби этеджегим, ве атеш оларны якъып ёкъ этеджек.
– Меним сёзюм атеш киби дегильми? Къаяларны парлагъан чёкюч киби дегильми? – дей РАББИ.
Сонъ РАББИ къолуны узатып, агъзыма тийдирди ве манъа: – Иште, агъзынъа сёзлеримни къойдым, – деди.
Бунынъ ичюн Мен оларны пейгъамберлер ярдымынен парчалай эдим, агъзымдан чыкъкъан сёзлернен ольдюре эдим. Меним къарарларым – саба ярыгъыдыр.
Лякин Мен къулларыма пейгъамберлерге айткъан сёзлерим ве буюргъан низамнамелерим деделеринъизнинъ яшайышларында беджерильди. О вакъыт олар Манъа тёвбенен къайтып: «Ордуларнынъ РАББИси бизни яшайыш ёлларымыз ичюн ве япкъан ишлеримиз ичюн джезалады», – дедилер.
Онынъ ичюн къаргъыш ер юзюни ашай, устюнде яшагъанлар джезаларыны чекелер. Онынъ ичюн ер юзюнде яшагъанлар яналар, пек аз адам къалды.