7 Ишлеринъе ве байлыгъынъа ишангъанынъ ичюн, сен де запт этиледжексинъ, Кемош алласы да озь руханийлеринен ве башлыкъларынен берабер сюргюнликке кетеджек.
Вай санъа, эй, Моав! Кемошнынъ халкъы, сен ёкъ олдынъ! Огъуллары тараф-тараф къачтылар, къызлары аморлыларнынъ падишасы Сихоннынъ эсирлери олды.
– Эй, Хешбон, агъла! Ай шеэри харап этильди! Рабба къызлары, ярдымгъа чагъырынъыз, чувал токъумаларына сарылып, агъланъыз, къораларны бойлап юрюнъиз. Милкъом алласы руханийлери ве башлыкъларынен берабер сюргюнликке кетеджек.
РАББИ бойле дей: – Акъыллы адам акъыллыгъынен, кучьлю адам къудретинен, бай адам байлыгъынен макътанмасын.
Исраильни къуртармакъ ичюн, ким Сион дагъындан келеджек? Алла Озь халкъыны оларнынъ топрагъына къайтаргъанда, Якъупнынъ сою къуванчнен къычыраджакъ, Исраиль пек севинеджек!
Бу дюньядаки зенгин адамларгъа буны буюр: олар гъурурланмасын, келип-кеткен зенгинликке дегиль, Аллагъа умют багъласынлар. О, бизге эр шейни бизим кейфленювимиз ичюн бол-бол бере.
Сиз исе яманлыкъ осьтюрдинъиз, шунынъ ичюн къабаат джыйдынъыз. Сиз ялан мейвасыны ашадынъыз, чюнки озь ёлунъызгъа, ёлдашларынъызнынъ чокълугъына ишандынъыз.
Вай-вай-вай, Моав! Кемошкъа табынгъан халкъ гъайып олды. Огъулларынъ эсирликке кетти, къызларынъ да алынды.
Ишангъан Бет-Эль шеэри ичюн Исраиль халкъы насыл масхара олгъан олса, Моав да Кемош алласы ичюн ойле масхара оладжакъ.
Бу – олар Мени ташлап, сидонлыларнынъ алласы Ашторетке, Моав алласы Кемошкъа, Аммон огъулларынынъ алласы Милкъомгъа табынгъанлары, Меним ёлларымдан урулгъанлары, бабасы Давуткъа ошамайып, Меним низамнамелеримни ве къарарларымны тутмагъанлары ве Меним огюмде догъру ишлер япмагъанлары ичюндир.
О не къадар юкселип, байлыкъта яшагъан олса, онъа о къадар чокъ азап ве гъам беринъиз! Ороспу ичинден: «Мен падишалыкъ этем, тул къадын дегилим, ич бир вакъыт гъам корьмем», – дей.
Мысыр аллаларынынъ эвлерини атешке береджегим, падиша аллаларны запт этип, якъаджакъ. Чобан урбасыны биттен темизлегени дайын, Невукъаднеццар да Мысыр топрагъыны бутюнлей темизлейджек ве раат-раат кетеджек.
Мен санъа берген къысметинъ, пайынъ будыр, – дей РАББИ. – Сен Мени унуттынъ ве ялангъа ишандынъ.
О, хасталыкъ тёшегинде яткъанда, РАББИ онъа кучь берер. О, хаста олгъанда, Сен Озюнъ оны тедавийледжексинъ!
Сонъ Сулейман Ерусалимнинъ огюндеки дагъда моавлыларнынъ арам путу Кемошкъа ве аммонлыларнынъ арам путу Молекке ибадет тёпесини къурды.
Сен санъа алланъ Кемош берген топракъларны идаре этесинъ. Биз исе Алламыз РАББИ бизге берген бутюн ерлерни идаре этеджекмиз.
Фелестинлилер анда озь путларыны ташлап къачтылар, Давут адамларынен исе оларны алды.
Вадийлеринънен не макътанасынъ? Вадийинъ гъайып оладжакъ! Эй, саткъын къыз! Сен байлыгъынъа ишанып: «Манъа къаршы ким чыкъып олур?» – дей эдинъ.