10 О заман: – Ах, РАББИ-ТААЛЯ! – дедим. – Аджеба, «Сизде тынчлыкъ-аманлыкъ оладжакъ», – дегенде, бу халкъны ве Ерусалимни алдаттынъмы? Олар къылычтан джан береджекми?
Олар РАББИ акъкъында ялан айттылар: «РАББИ ёкъ, башымызгъа беля тюшмез, не къылыч, не ачлыкъ корьмейджекмиз.
– Озюм ичюн, къулум Давут хатири ичюн Мен бу шеэрни къорчалайджагъым».
Алланы акъылда тутмагъа бир шей саймагъанлары ичюн, Алла оларны бозукъ акъыл укюмине берди, ве олар разылыкъ олмагъан ишлерни япып башладылар.
Шу себептен Алла оларны масхаралыкъ истеклерине ташлады. Оларнынъ арасындаки апайлар, акъайларнен ятмагъа истемейип, башкъа къадынларнен ятып башладылар.
Шунынъ ичюн Алла оларны ве юреклериндеки масхаралыкъ истеклерини арамлыкъкъа берди, ве олар озь беденлерини арамладылар.
Мен пейгъамберлик япаяткъанда, Бенаянынъ огълу Пелатья ольди. Мен бетим устюне йыкъылдым ве: – Я РАББИ-ТААЛЯ! Исраиллилернинъ къалгъаныны бутюнлей ёкъ этмеге истейсинъми? – деп къычырдым.
Балалар ве къартлар сокъакъларда, ерде ята; къызларымнен огъулларым къылычнен ольдюрильди; гъазаплангъан кунюнъде оларны ольдюрдинъ, оларны аджымаздан сойдынъ.
РАББИ-ТААЛЯ! Сен буюк кучюнънен, къудретинънен коклерни ве ер юзюни яраттынъ! Сенинъ къолунъдан кельмейджек бир шей ёкъ!
Манъа хор бакъкъан адамларгъа даима: «РАББИ дей: Сизде аманлыкъ оладжакъ!» – айталар. Юреклерининъ инатлыгъына коре арекет эткенлерге: «Башынъызгъа беля тюшмейджек», – дейлер.
Халкъымнынъ джан яраларыны тек сёзде яхшы этелер; «Аманлыкъ! Аманлыкъ!» – дейлер, амма аманлыкъ ёкъ.
Бунынъ эписини башынъа арекетлеринъ ве япкъанларынъ тюшюрдилер. Яманлыгъынъ аджджы джеза кетирди, юрегинъни урды.
– РАББИ-ТААЛЯ! Лаф этмеге уста дегилим, мен пек яшым! – дедим.
Я РАББИ, не ичюн ёлунъдан урулмагъа, юреклеримизге инат олмагъа, Сенден къоркъмамагъа бизге ёл бердинъ? Къулларынъ, Сенинъ къысметинъ олгъан къабилелер ичюн бизге къайтып кель.
Не оладжагъыны эвельден бильгенлерге: «Не оладжагъыны эвельден бильмеге вазгечинъиз», – дейлер, пейгъамберлерге: «Бизге догърусыны айтманъыз, юрегимизге хош кельген шейни айтынъыз!
– Эгер йибермесенъ, бутюн дюньяда Манъа ошагъан кимсе олмагъаныны биль деп, бу сефер сенинъ, хызметчилеринъ ве халкъынъ башына эписи беляларны ёлларым.
Сонъ Муса РАББИге: – Эй, я Раббим! Не ичюн Сен шу халкъны бойле белягъа огъраттынъ? Не ичюн мени ёлладынъ?