23 Иште РАББИден аджджы боран, дешетли фуртуна келе, о, яманларнынъ башына тюшеджек.
О заман РАББИ оларнынъ устюнде корюнеджек, Онынъ окъу, йылдырым киби, ураджакъ. РАББИ-Тааля бору чаладжакъ ве дженюп буранларында адымлайджакъ.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Бакъынъыз, беля халкътан халкъкъа кече, дюньянынъ четлеринден буюк боран котериле.
Сизни дешет фуртуна киби баскъанда ве беля къасыргъа киби сарып алгъанда, къайгъы ве сыкъынты тюбюнде къалгъанынъызда, къуванырым.
Сен исе, я РАББИ, оларнынъ устюнден куледжексинъ, бутюн халкъларны масхара этеджексинъ.
Эй, сизлер, ёлдан кечкенлер! Башларынъызгъа бу тюшмесин! Бакъынъыз да корюнъиз, хасталыгъыма ошагъан хасталыкъ бармы? Бу хасталыкъны РАББИ башыма гъазабы алевленген куню ёллады!
О заман бу халкъкъа ве Ерусалимге айтыладжакъ: – Сахрадаки бош тёпеликлерден халкъымнынъ къызына сыджакъ ель уфюреджек, амма онен арманда савурмакъ, кепекни айырмакъ мумкюн дегиль,