25 Утанч ичинде ятамыз, масхаралыгъымыз бизни къаплай; биз ве деделеримиз яшлыгъымыздан бу куньге къадар РАББИнинъ, Алламызнынъ огюнде гуна япа эдик, РАББИнинъ, Алламызнынъ сесине къулакъ асмай эдик.
Тынчлыкъ куньлеринъде сеннен лаф эткенде, сен: «Динълемейджегим», – дединъ. Озюнъни яшлыгъынъдан бойле туттынъ, сёзюмни ич динълемединъ.
– Тутулгъан хырсыз насыл масхара олса, Исраиль эви де: исраиллилер, падишалары, башлыкълары, руханийлери ве пейгъамберлери де масхара олды.
Лякин о вакъыт не ишлер япа эдинъиз? Шимди олардан озюнъиз утанасыз. О ишлернинъ сонъу – олюмдир.
Ер юзюнинъ топрагъында юкълагъан адамларнынъ чокъусы уянаджакъ. Базыларына эбедий омюр бериледжек, башкъалары исе эбедиен айып ве масхаралыкъ алтында къаладжакъ.
Лякин билинъиз ки, бунынъ эписини сизинъ хатиринъиз ичюн япмайджагъым, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Исраиль халкъы! Япкъан ишлеринъиз ичюн утан-арланынъыз!
Олар беллерини чувалнен багълайджакъ, къалтырап-титрейджеклер. Масхаралыкъ юзьлерини къаплайджакъ, эписининъ башлары тыраш оладжакъ.
Таджымыз башымыздан тюшти; бизге беля; гуна яптыкъ!
Бабаларымыз гуна япты ве ёкъ олды, оларнынъ къабаатлары ичюн биз джезаланамыз.
Эй, халкъымнынъ къызы! Чувал токъумасына сарыл, тозгъа йыкъыл. Бирден-бир огълунъны джойгъан киби, аджджы-аджджы агъла; гъайып этиджи бизге апансыздан келеджек.
Озь яманлыгъынъ сени джезалар, хиянетлигинъ сени къабаатлар. Биль де, бакъ: РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечкенинъ – фена ве аджджы бир шей, ичинъде Меним огюмде къоркъунъ ёкъ, – дей Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы.
Буны озюнъ озюнъе этмединъми, аджеба? Сени ёлда юрсеткен РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечмединъми?
– Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.
Эй, атешни алевлендиргенлернинъ эписи! Эй, янгъан окъларны туткъанлар! Атешинъизнинъ ялынына, окъларынъызнен якъкъан атешке кетинъиз. Буны сизге къолум япаджакъ, чекишип оледжексинъиз.
Сен бунынъ акъкъында эшитмединъ, бильмединъ, къулакъларынъ къапалы эди. Биле эдим ки, мытлакъа Менден вазгечеджексинъ, ананънынъ къарнындан башлап, «инат» деп адлана эдинъ.
Оджаларымнынъ сёзлерини динълемедим, мени огреткенлернинъ айткъанларына да къулакъ асмадым!
О, оларны догъру ёлгъа чыкъарды, олар ерлешеджек ерге алып кетирди.
Сизлер де о ерлернинъ сакинлеринен шартнаме япманъыз, оларнынъ къурбан ерлерини бозып ташланъыз», – дедим. Лякин сиз Меним сёзюмни динълемединъиз. Сизлер не яптынъыз я?
Беляда РАББИни чагъырдылар, ве О, оларны азапларындан къуртарды.
Тек къабаатынъны таны. РАББИге, сенинъ Алланъа къаршы чыкътынъ, ябанджыларнен эр даллы терек тюбюнде ябанджыларны бол-бол охшай эдинъ. Сесиме исе къулакъ асмадынъ, – дей РАББИ.
«Не ичюн отурамыз? Азырланынъыз, къавийлештирильген шеэрлерге барайыкъ да, анда гъайып олайыкъ. РАББИ, бизим Алламыз, бизни гъайып олмагъа тайинледи, бизге зеэрли сувны ичиртти; Онъа къаршы гуна ишледик.
– Гуналарымыз бизни къабаатлайлар, лякин, я РАББИ, Адынъ ичюн бир шейлер яп да! Пек чокъ хаинлик эттик, Санъа къаршы гуна ишледик.
Я РАББИ! Япкъан яманлыкъларымызны, деделеримизнинъ гуналарыны билемиз. Керчектен де, Санъа къаршы гуна ишледик.
Анамнынъ къурсагъындан неге чыкътым? Дерт ве къаарь корьмеге, куньлеримни масхаралыкъ ичинде битирмегеми?
Ёлдан урулгъанымдан сонъ тёвбе эттим, акъыл огретильгенимден сонъ озюмни янбашымдан урдым; масхара олдым, ашаландым, яшлыгъымда ишлеген гунам башымдадыр».
О, манъа бойле деди: – Инсан огълу! Мен сени Исраильнинъ огъулларына, Манъа къаршы чыкъкъан халкъкъа йиберем. Бугуньге къадар оларнынъ озьлери де, баба-деделери де Манъа къаршы чыкъып, гуна япалар.
Огютни терк эткен адамны ёкъсуллыкъ ве утанч беклей, тербиени алгъан адамгъа исе шан-шурет.
Лякин Мени ачувландыралармы? – дей РАББИ. – Ёкъ, озьлерини масхара этелер.
Ашыкъып кельсинлер де, бизлер ичюн агъласынлар, козьлеримиз козьяш тёксюн, кирпиклеримизден сувлар акъсын.
Шеэрлеринънинъ сайысы къадар аллаларынъ да бар, эй, Ехуда! Ерусалим сокъакъларынынъ сайысы къадар джиренч аллаларгъа къурбан ерлерини къурдынъыз, Баалгъа къокъулы отларны якъмакъ ичюн ерлерни яптынъыз.
Олар богъдай сачтылар, лякин тикен джыйдылар, чекишип, такъаттан кесильдилер, амма файдасыны корьмедилер. Утанынъыз! Сизинъ къазангъанынъыз – РАББИнинъ алевли гъазабыдыр.
Олар Манъа якъынлашмайджакълар, Меним руханийлерим олмайджакъ, Меним не азизликлериме, не Энъ Мукъаддес Ериме якъынлашмайджакълар. Олар масхара олып, япкъан писликлери ичюн джезаларыны ташыйджакълар.
Исраильни тапкъан вакъытта, Мен сахрада бир салкъым юзюмни киби таптым, терекнинъ биринджи инджир данесини киби корьдим. Бабаларынъызны корьдим, амма олар Баал-Пеоргъа кеттилер, озьлерини масхара путкъа багъышлады, озьлери де, севген путлары киби, пис шейге чевирильдилер.
РАББИге къаршы гуна япкъанлары ичюн, Мен адамларгъа буюк беля ёллайджагъым, ве олар кёр киби юреджеклер. Оларнынъ къанлары, топракъ киби, тёкюледжек, ичеклери, кубре киби, сепиледжек.