20 Лякин, керчектен де, апай акъайына насыл хаинлик этсе, сен де, Исраиль эви, Манъа ойле хаинлик эттинъ, – дей РАББИ.
Сен бунынъ акъкъында эшитмединъ, бильмединъ, къулакъларынъ къапалы эди. Биле эдим ки, мытлакъа Менден вазгечеджексинъ, ананънынъ къарнындан башлап, «инат» деп адлана эдинъ.
Исраиль халкъы ве Ехуда халкъы Манъа хаинлик эттилер, – дей РАББИ.
Ехуда хаинлик япты. Исраильде ве Ерусалимде пис ишлер япылды: ехудалылар ябанджы аллагъа ибадет эткен къызларгъа эвленди ве РАББИнинъ севген азиз Сарайыны арамлады.
Олар исе Адемге ошап, васиетимни бозды, анда Менден вазгечти.
Олар РАББИге хиянетлик этти, башкъалардан пич балаларны тапты. Шимди янъы ай эм оларны, эм мал-мульклерини ашап битиреджек.
РАББИ манъа бойле деди: – Бар да, кене апайынъа озь севгинъни косьтер. О башкъасынен ороспуланса да, оны, РАББИ исраиллилерни севгени дайын, сев. Олар башкъа аллаларгъа ибадет этелер, оларнынъ юзюм пителерини севелер, Алла исе оларны севе. Сен де озь апайынъны бойле сев.
Дюньянынъ четинден тюркюни эшитемиз: «Догъру Олгъангъа шан-шурет!» Амма мен: «Ах, башыма беля, башыма беля! Вай-вай-вай! Имансызлар имансыз ишлер япалар! Имансызлыкъ эткенлер имансыз ишлер этелер!» – дедим.
– Я РАББИ, Сен адалетлисинъ, даваларымнен Санъа келеджегим. Сеннен къарарларынъ акъкъында лаф этмеге истейим: не ичюн яманларнынъ ишлери онъундан келелер? Не ичюн имансызлар боллукъ ичинде яшайлар?