4 Эй, Якъупнынъ халкъы ве Исраильнинъ эписи сойлары! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз!
Энди РАББИнинъ сёзлерини динъленъиз: – Тур, дагъларнынъ огюнде озь даванъ акъкъында айтып бер, байырлар сенинъ сёзлеринъни эшитсин!
Эй, Исраиль огъуллары! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз! РАББИ бу ерде яшагъанларны къабаатлай, чюнки мемлекетте не акъикъат, не мерамет бар, ве адамлар Алланы бильмейлер.
Эй, Ехуданынъ падишасы, Цидкия! РАББИнинъ сёзюни динъле! РАББИ сенинъ акъкъынъда бойле дей: Сен къылычтан ольмейджексинъ,
– Бу халкънынъ: «РАББИ сайлагъан эки къабиле ред этильмедими?» – деп сорагъанларыны эшитмейсинъми? Бунынъ ичюн халкъыма нефретнен бакъалар, оны халкъ биле саймайлар.
– О заман, – дей РАББИ, – Мен бутюн Исраиль къабилелерининъ Алласы оладжагъым, ве олар Меним халкъым оладжакълар.
«Ехуда падишалары ве Ерусалимде яшагъанлар! РАББИнинъ хаберини динъленъиз! Исраильнинъ Алласы, Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: Бакъынъыз, бу ерге бир беля тюшюреджегим. Онынъ акъкъында эр эшиткеннинъ къулакълары къоркъудан чынълайджакъ.
Динъленъиз, къулакъ асынъыз, кибирленменъиз. РАББИ бойле дей:
– РАББИнинъ Эви къапусында турып, буны беян эт: Эй, Ехуданынъ бутюн халкъы, РАББИге ибадет этмеге бу къапулардан кирген адамлар! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз!
– Эй, акъылсыз ве таш юрекли халкъ, козьлери олгъан, амма корьмеген, къулакълары олгъан, амма эшитмеген адамлар, буны динъленъиз:
Исраиль – РАББИнинъ азизлиги, биринджи берекети эдинъ! Онъа зарар кетирген эр кес къабаатлы сайылды, башына беля кельди, – дей РАББИ.
РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?
Исраиль эви! РАББИнинъ санъа айткъанларыны динъле!