30 – Балаларынъызны бошуна джезаладым, олар тербиелеримни огренмедилер. Йыртыджы арслан киби, къылычларынъызнен пейгъамберлеринъизни ольдюрдинъиз.
Лякин олар инатланды ве Санъа къаршы баш котерди, Сенинъ Къанунынъны четке ташладылар, Санъа къайтмагъа чагъыргъан пейгъамберлеринъни ольдюрдилер ве акъаретлеген шейлер айттылар.
Еудийлер Рабби Исаны ве пейгъамберлерни ольдюрдилер, бизни де къувдылар. Олар Алланынъ разылыгъыны къыдырмайлар ве бутюн адамларгъа къаршы чыкъалар,
Бабаларынъыз пейгъамберлерден къайсы бирисини къувмадылар? Олар Инсафлы Олгъаннынъ келеджегини хабер эткенлерни ольдюрдилер. Сизлер де энди Оны саткъан ве ольдюрген адамлар олдынъыз!
Я РАББИ, козьлеринъ акъикъатны корьмейджекми? Сен оларны урдынъ – олар такъаттан кесильмеди; къырып ташладынъ – джезаны къабул этмеге истемейлер, таштан къатты олдылар, тёвбе этмеге истемедилер.
Эй, РАББИни эп танымагъанлар! Сизлерни даа къайсы еринъизге урмакъ керек? Башларынъыз бутюн яра! Юреклеринъиз – хаста!
Эй, Къанун оджалары ве фериселер! Экиюзьлюлер! Алынъызгъа беля! Пейгъамберлерге дюрбелер къурып, азиз-эвлияларнынъ дефн этильген ерлерини донатып юресиз.
О вакъыт оларгъа: «Бу халкъкъа РАББИнинъ, Алласынынъ сесини динълемей ве насиатыны къабул этмей, – айт. – Акъикъат гъайып олды, агъызларындан алынды».
Амма халкъ оны Ургъангъа ялвармады, Ордулар РАББИсини къыдырмады.
Къоркъунчлы сыджакъ адамларны якъып башлады, ве олар бу беляларны ёллагъан Алланынъ Адыны яманлап башлады. Тёвбе этмейип, олар Алланы шуретлемеди.
О, сёз динълемей, тенбие алмай, РАББИсине ишанмай, Алласына якъынлашмай.
Арамлыгъынъ пек буюк. Мен сени чокъ темизлей эдим, амма сен темизленмединъ. Энди Меним гъазабым санъа тюшип, ятышмагъандже, сен арамлыгъынъдан темизленип оламазсынъ.
Эфраимнинъ фигъан къопаргъаныны эшитем: «Сен мени джезаладынъ, инат бузав дайын, мен джезаландым. Къайтар мени, ве мен къайтарым, Сен – РАББИ, меним Алламсынъ.
Лякин олар Алланынъ хаберджилерини мыскъыллай, Онынъ сёзлерини динълемей, Онынъ пейгъамберлерини масхара эттилер. Бундан сонъ РАББИнинъ гъазабы Озь халкъына ойле алевленди ки, тюзельмеге чаре къалмады.
Белялар куньлеринде биле Ахаз падиша РАББИге къаршы япкъан озь гуналарына даа гуна къоша эди.
Сонъ Зекъарьягъа къаршы фитне яптылар ве, падишанынъ буюргъанына коре, Зекъарьяны РАББИнинъ Сарайынынъ азбарында ташларнен урып ольдюрдилер.
Ильяс джевап къайтарып: – Мен РАББИ, Ордуларнынъ Алласы ичюн пек къасеветлендим, чюнки Исраиль огъуллары Сенинъ васиетинъни къалдырып, къурбан ерлеринъни боздылар, пейгъамберлеринъни къылычнен ольдюрдилер. Бир мен къалдым, мени де ольдюрмеге истейлер, – деди.
Ильяс: – Мен РАББИ, Ордуларнынъ Алласы ичюн пек къасеветлендим. Исраиль огъуллары Сенинъ васиетинъни къалдырып, къурбан ерлеринъни къырдылар, пейгъамберлеринъни къылычнен ольдюрдилер. Бир мен къалдым, мени де ольдюрмеге истейлер, – деди.
Къолларынъыз къаннен, пармакъларынъыз къабаатнен арамланды. Агъзынъызнен ялан айтасыз, тилинъизнен яманлайсыз.
– Мысырда хабер этинъиз, Мигдолда бильдиринъиз, Ноф ве Тахпанхес шеэрлеринде бильдиринъиз! «Турунъыз, азырланынъыз, къылыч чевре-четинъни ашай», – айтынъыз!
Бунынъ эписи – пейгъамберлернинъ гунасы, руханийлернинъ къабааты ичюн джезадыр, чюнки олар шеэрнинъ ортасында догъру адамларнынъ къаныны тёктилер.
– Инсан огълу! Мемлекетке бойле айт: «Сен – темизленмеген, ягъмурнен ювулмагъан мемлекетсинъ, шунынъ ичюн гъазап куню санъа кельди!»
Муса Къанун Китабында язылгъаны киби, бу беля башымызгъа тюшти, лякин бизлер Санъа, РАББИ-Таалямызгъа, ялвармадыкъ, къабаатларымыздан къайтмадыкъ ве Сенинъ акъикъатынъа къулакъ асмадыкъ.