21 Мен сени сачкъанда, сен энъ яхшы юзюм пытагъы, тер-темиз урлукъ эдинъ. Насыл этип, Меним огюмде кийик юзюм пытагъына чевирильдинъ?
Юзюм багъым ичюн даа нелер япмакъ кереким? Мен япмагъан шей къалдымы? Яхшы юзюм береджегини беклегенимде, не ичюн о, кийик экши юзюмни берди?
РАББИ! Сенинъ мулькюнънинъ дагъына, Озюнъе отурмакъ ичюн эткен ерге, Я Рабби, Сенинъ къолларынъ яратаджакъ Азиз Ерге Озь халкъынъны алып кирсет ве ерлештир!
Мен – акъикъий юзюм асмасы олам, Бабам исе – багъджыдыр.
Меним юрегимден гузель сёзлер тёкюле, меним йырымны падишагъа багъышлайым, тилим – уста бир языджынынъ къалемидир.
Белялы куньде Мени чагъырдынъ, ве Мен сени къуртардым, гурюльдеген кок ичинден санъа джевап бердим, Мерива сувларында сени сынадым». Сэла
О баба-деделеринъизни севе эди. Шунынъ ичюн оларнынъ эвлятларыны сайлады ве сизлерни Озюнинъ буюк къудретинен Мысырдан алып чыкъты.
Сонъ Иса халкъкъа бойле кинаели икяе айтып берди: – Бир адам юзюм багъыны сачып, оны юзюмджилерге кирагъа берди де, озю узакъ вакъыткъа башкъа мемлекетке кетти.
Иса халкъкъа кинаели икяелер айтып башлады: – Бир адам юзюм багъы сачып, этрафыны къоралады, юзюмни сыкъмакъ ичюн чукъур къазды, къаравулламакъ ичюн бир къулле къурды да, багъыны юзюмджилерге кирагъа берип, озю ёлгъа чыкъты.
Оларнынъ юзюм пытакълары – Содом чубугъындан, юзюми – Гоморанынъ тарлаларындандыр. Юзюм данелери зеэр тёкелер, салкъымлары аджджы оть шырасы кибидир.
– Энди башкъа бир кинаели икяе динъленъиз: бир ер саиби бар экен. О, юзюм багъы сачып, этрафыны къоралады, юзюм сыкъмакъ ичюн чукъур къаздырды, сонъ къаравул къуллесини къурып, багъны юзюмджилерге кирагъа берди, ве озю ёлгъа чыкъты.
Сионда къасеветленгенлерге куль ерине – сарыкъны, агълав ерине – къуванч ягъыны, тюшкен рух ерине – аджайип макътав урбасыны бермеге ёллады. Оларгъа: «Догърулыкъ эменлери, Озь шурети ичюн РАББИнинъ сачкъанлары», – дейджеклер.
Бутюн халкъынъ инсафлы оладжакъ, топракъкъа эбедиен сабылыкъ этеджек. Олар – Мен сачкъан фидан, къолларымнынъ иши, – Мени шуретлейджеклер.
– Сен исе, Исраиль – Меним къулум, Мен сайлагъан Якъуп, севимли достум Ибраимнинъ эвлятлары!
Адалетке толу ишанчлы баш шеэр насыл олды да, ороспу шеэрине чевирильди? Эвель ичинде акъикъат яшай эди, шимди исе – ольдюргенлер.
Биз бабаларымызнен гуна яптыкъ, ёлдан урулдыкъ, бозукълыкъ яптыкъ.
Ехошуанынъ бутюн омрю девамында ве Ехошуадан сонъ яшагъан акъсакъалларнынъ омюрлери девамында исраиллилер РАББИге хызмет этти. Бу акъсакъаллар РАББИнинъ Исраиль ичюн япкъан эписи шейлерини корьдилер.
Вай-вай-вай! Алтын бозулды, энъ яхшы алтын къара олды; азиз ташлар эр сокъакъ бою тёкип-сачылды.
О вакъыт О, Якъупкъа: – Бугуньден сонъ сенинъ адынъ Якъуп дегиль де, Исраиль оладжакъ. Сен Алланен ве адамларнен курештинъ ве енъдинъ, – деди.
Ибраим балаларына ве эписи несиллерине адалетли ве инсафлы яшайышны огретсин деп, РАББИнинъ ёлунда юрмеге эмир этсин деп, Мен оны сайлап алдым. Онъа бутюн ваде эткенлеримни япарым», – деп тюшюнди.
О куню истенильген юзюм багъы акъкъында йырланъыз!
Сени сачкъан Ордуларнынъ РАББИси башынъа беля кетирмеге къарар берди, чюнки Исраиль ве Ехуда халкълары яманлыкъ яптылар, Баалгъа къокъулы отларны якъып, Мени ачувландырдылар.
«Динъле, халкъым, Мен санъа шаатлыкъ этеджегим, эй, Исраиль, эгер сен Мени динълеген олсанъ!
Диварларына тырмашынъыз, эр шейни йыкъынъыз, амма бутюнлей ёкъ этменъиз. Багъчаларыны харап этинъиз, олар энди РАББИнинъ дегиль.
РАББИ санъа «Аджайип мейвалы дюльбер ешерген зейтюн тереги» адыны берди. Амма кучьлю гудюрдисинен чевре-четине атеш ёллады, ве пытакълары къырылды.
– Инсан огълу! Юзюм пытагъы ормандаки тереклернинъ агъачындан яхшымы?