12 Эй, коклер, бунъа шашынъыз, къоркъудан къалтыранъыз, – дей РАББИ.
Эй, коклер, динъленъиз! Эй, ер юзю, къулакъ ас! РАББИ бойле дей: – Мен огъулларымны тербиелеп осьтюрдим, олар исе Манъа къаршы чыкътылар.
Эй, дагълар ве ернинъ сарсылмаз темеллери! РАББИнинъ къабаатлавыны эшитинъиз, – РАББИ Озь халкъынен, Исраильнен давалаша.
Ах, топракъ, топракъ, топракъ! РАББИнинъ сёзюни динъле!
Динъле, мемлекет! Мына, бу халкъкъа яман беляны ёллайджагъым, къара фикирлерининъ акъларыны кетиреджегим. Сёзлериме къулакъ асмадылар, Къанунымны ред эттилер де.
– Къулакъ асынъыз, коклер, мен айтаджагъым, динъле, ер юзю, агъзымдан чыкъаджакъ лафларны.
Уйледен башлап саат учьке къадар бутюн дюньяны къаранлыкъ басты.
Мен мемлекетке бакътым, о, бакъымсыз ве боштыр; кокке бакътым, ярыкъ ёкътыр.
Шашынъыз, къатып къалынъыз! Кёр олунъыз, козьлеринъиз корьмесин! Олар сархошлар, амма шараптан дегиль, тентир-ментир юрелер, амма ичкиджиликтен дегиль.
Бунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Халкълардан соранъыз, бунъа ошагъан бир шейни ким эшитти? Исраиль къызы пек джиренч шейлер япты.