8 Амма Мен джезаламагъа истеген халкъ яман ишлеринден къайтса, Мен де онъа япаджакъ яманлыкътан вазгечем.
Лякин яманлыкъ япкъан киши эписи гуналарындан чевирильсе ве Меним эписи низамнамелеримни тутса, адалетли ве догъру шейлерни япып башласа, о, мытлакъа яшайджакътыр. Бу киши ольмейджек.
– Энди арекетлеринъизни ве ишлеринъизни яхшы этинъиз, РАББИнинъ, сизинъ Алланъызнынъ сесини динъленъиз. Сонъ РАББИ сизни аджып, сизге азырлагъан беляны япмаз.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Бельки, олар сени динълерлер ве яман ёлларындан къайтырлар. О заман фикиримни денъиштиреджегим ве оларнынъ яман ишлери ичюн башларына тюшюреджек беляны ёлламайджагъым.
РАББИ оларгъа къадылар къойгъанда, РАББИ Озю къадыларнен берабер эди ве къадыларнынъ омрю бою оларны душманларындан къуртара эди, чюнки эзиет чекип, къыйналып инъильдегенлерини эшиткен РАББИ оларны аджый эди.
Исраильни денъиз ортасындан кечирди, – акъикъатен эбедийдир Онынъ севгиси, –
Арслан баласы ве зеэрли йыланларнынъ устюнден басып кечерсинъ, арслан ве аждерханы эзип ташларсынъ.
Исраильнинъ башлыкъларынен падиша боюн эгди ве: – РАББИ адалетлидир, – деди.
Лякин РАББИ Озь халкъыны акълайджакъ. Къолларында такъат къалмайджакъ вакътында, не къул, не азат къалмайджагъыны корьгенде, Озь къулларына мерамет этеджек.
Ачувлансанъ, мысырлылар: «О оларны ёкъ этмек ичюн, дагъларда ольдюрип, ер юзюнден силип ташламакъ ичюн алып чыкъты», – дейджеклер. Исраиллилерге ачувланма ве халкъынънынъ башына беля тюшюрме.
РАББИге дува этип, о бойле деди: – Я РАББИ! Даа мемлекетимде олгъанымда, бойле оладжагъыны билип тура эдим. Бунынъ ичюн де Таршишке къачтым. Сенинъ хайырсевер ве шефкъатлы, чокъ сабырлы ве мераметли олгъанынъны ве фелякет ёллайджагъынъа языкъсынаджагъынъны биле эдим.
Эгер Мен догъру кишиге: «Мытлакъа яшайджакъсынъ», – десем, о исе, озь догърулыгъына ишанып, яманлыкъ япса, онынъ япкъан яхшы ишлерининъ ич бириси анъылмайджакъ. О, япкъан яманлыгъы ичюн оледжек.
Оларгъа шойле джевап бер: «Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Мен гунакярнынъ олюмини истемейим, амма онынъ ярамай ёлларындан къайтып, яшайджагъыны истейим. Къайтыныз! Озь яман ёлларынъыздан къайтынъыз! Исраиль халкъы, сиз ольмек керексинъизми?»
Эгер бу топракъта къалсанъыз, Мен сизлерни яхшы ерлештиреджегим ве ёкъ этмейджегим, сизлерни сачаджагъым ве тамырынъыздан чыкъармайджагъым. Сизге япкъан яман беля ичюн аджынам.
Бельки Ехуданынъ халкъы, Мен оларнынъ башларына тюшюрмеге ниетленген белялар акъкъында эшитип, яман ёлларындан къайтырлар, ве Мен оларнынъ акъсызлыкъларыны ве гуналарыны багъышларым.
Лякин Ехуданынъ падишасы Хизкия ве бутюн ехудалы оны бунынъ ичюн ольдюрдилерми? Падиша РАББИден къоркъып, Онъа ялвармадымы? Сонъ РАББИ оларны аджып, оларгъа айткъан беляны ёлламады. Бизлер исе озь джанларымызгъа буюк яманлыкъ япамыз, – дедилер.
Сен Мени ташлап кеттинъ, – дей РАББИ, – Манъа аркъанъны чевирдинъ. Мен къолумны санъа къаршы котерип, сени гъайып этеджегим. Сени аджымакътан ёрулдым.
Халкъыма Баалнынъ адынен ант этмеге огреткенлери киби, Меннен, РАББИнинъ Адынен ант этмеге ве халкъымнынъ ёлундан юрмеге огренселер, халкъымнынъ арасында яшамагъа ерлери оладжакъ.
Эгер Мен бир яман адамгъа: «Сен мытлакъа оледжексинъ», – десем, о исе гуналарындан чевирилип, яхшы ве догъру ишлер япып башласа:
Сонъ РАББИ халкънынъ башына япаджакъ беляны тюшюрмеди.
Инсан огълу, сен халкъынъа айт: Догъру киши гуна япса, онынъ догърулыгъы оны къуртарып оламаз. Ярамай киши ярамайлыгъындан къайтса, онынъ ярамайлыгъы оны гъайып этмез. Догъру киши гуна япса, сагъ къалдырылмайджакъ.
Яманлыкъны кореджек козюнъиз олмасын, лякин эйиликни севинъиз, шеэр араба къапусы янында адалетли суд этинъиз. Бельки о вакъыт РАББИ, Ордуларнынъ Алласы, Юсуфнынъ эвинден сагъ къалгъанларгъа мерамет косьтерир.