14 Шифа бер манъа, РАББИ, о заман яхшы олурым! Къуртар мени, ве мен къуртулырым! Мен Сеннен макътанам!
Я РАББИ, ачувынъда тазирлеме мени, гъазабынъда мени джезалама!
Энди корюнъиз: Керчектен де, Мен – Одыр! Менден гъайры алла ёкъ! Мен ольдюрем, Мен де яшайыш берем, Мен урам, Мен де тедавийлейим. Меним къолумдан кимсе къуртарып оламаз.
– Устюмде Раббининъ Руху булуна; О, мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер бермеге, эсирлерге – азатлыкъ, сокъурларгъа – козьлери ачылгъаны акъкъында айтмагъа, азап чеккенлерни къуртармагъа, Раббининъ разылыкъ йылы кельгенини беян этмеге ёллады, – деп язылгъан ерини тапып окъуды.
Оны макъта! О – сенинъ Алланъ. Сен козьлеринънен корьген эписи къудретли ве къоркъунчлы ишлерни япкъан – Алладыр!
РАББИ меним Раббиме айтты: «Душманларынъны аякъларынъ ичюн курсю япмагъанымдже, Меним онъ тарафымда отур!»
Джаным да къоркъудан пек титрей. Сен исе, я РАББИ, не вакъыткъадже бу шей девам этеджек?
Сени бу халкъ ичюн къавий бакъыр дивар киби этеджегим. Олар санъа къаршы дженк этеджеклер, амма енъалмайджакълар. Мен янынъда оладжагъым, сени къорчалап, къуртараджагъым, – дей РАББИ.
Лякин ельнинъ кучюни сезип, къоркъты ве бата башлады. – Я Раббим, мени къуртар! – деп багъырды.
Эфраимнинъ фигъан къопаргъаныны эшитем: «Сен мени джезаладынъ, инат бузав дайын, мен джезаландым. Къайтар мени, ве мен къайтарым, Сен – РАББИ, меним Алламсынъ.
Бу халкънынъ акъылларыны токъал эт, къулакъларыны тыкъат, козьлерини къапат. Козьлеринен корьмесинлер, къулакъларынен эшитмесинлер, юреклеринен анъламасынлар. Оларны тедавийлемеге Манъа ялвармасынлар.
Шегиртлери Онынъ янына барып, уяттылар ве: – Раббим! Бизни къуртар, богъулып оледжекмиз! – деп къычырдылар.
РАББИ Озь халкъы ичюн бойнуз котерди; Озь азизлерининъ эписине, Исраиль огъулларына, Озюне якъын олгъан халкъына макътав йырыны берди! Эльхамдюлилля!
Сенинъ чадырынъда эбедиен яшайым, къанатларынъ кольгесинде хавфсызлыкъ тапайым. Сэла
Я РАББИ, Аллам, манъа бакъып, джевап бер, меним козьлериме ярыкъ бер, олюм юкъусына батып къалмайым!
Муса къычырып, РАББИден ярдым сорады: – Эй, Алла! Ялварам, тедавийле оны!
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ маскили.
Керчектен де, байырлардан ве чокътан-чокъ дагълардан тек алдав келе, Керчектен де, РАББИ, бизим Алламыз, – Исраильнинъ Къуртарыджысыдыр!
Мен санъа шифа берерим, яраларынъны яхшы этерим, – дей РАББИ. – Санъа «ред этильген, кимсе сорамагъан-арамагъан Сиондыр», – дей эдилер.
Лякин Мен бу шеэрге илядж ве шифа береджегим, оны яхшы этеджегим, оларгъа аманлыкъ ве акъикъат байлыгъыны ачаджагъым.
Аджы мени, я РАББИ, меним кучь-къуветим ёкъ. Мени тедавийле, я РАББИ, кемиклерим къоркъудан титрей.