18 Не ичюн хасталыгъым кечмей, не ичюн ярам яхшы олмайып, шифаны къабул этмей? Алдатыджы бир чокъракъ, ишанчсыз сувлар дайын, манъа оладжакъсынъмы, аджеба?
Не ичюн яраларынъ, аджджы хасталыгъынъ ичюн къычырасынъ? Чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, Мен буны башынъа тюшюрдим.
Чыкъарылгъан къараргъа коре, мен яланджым. Акъсызлыгъым ёкъ, лякин пек агъыр яраландым».
Самариенинъ яралары яхшы олмаз; хасталыкъ Ехудагъа да кельди, меним халкъымнынъ къапусына, Ерусалим шеэрине якъынлашты.
РАББИ бойле дей: – Сенинъ яранъ яхшы олмаз, хасталыгъынъ агъыр.
– Мени алдаттынъ, я РАББИ, мен алдандым; менден кучьлю олып, мени енъдинъ. Эр кунь устюмден кулелер, эр кес мени мыскъыллай.
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
Мырзалар хызметчилерини сувгъа ёллайлар, олар къую янына келип, сув тапамайлар, бош савутнен къайталар. Утанып чекинелер, башларыны орьтелер.
Аджы мени, я РАББИ, меним кучь-къуветим ёкъ. Мени тедавийле, я РАББИ, кемиклерим къоркъудан титрей.
Шунынъ ичюн сен сагълыкълашкъанда, Морешет-Гъат шеэрине бахшышлар йибереджексинъ, Акъзив шеэри Исраиль падишаларыны алдатаджакъ.
Сувлар бувгъа чевирилип, денъизден учар, озен суву къуруп кетер.
Анамнынъ къурсагъындан неге чыкътым? Дерт ве къаарь корьмеге, куньлеримни масхаралыкъ ичинде битирмегеми?