25 Мен санъа берген къысметинъ, пайынъ будыр, – дей РАББИ. – Сен Мени унуттынъ ве ялангъа ишандынъ.
Будыр яман адамнынъ Алладан аладжакъ къысмети, будыр Алланынъ онъа береджек пайы.
ве оны къылычнен экиге болип, онъа экиюзьлюлернинъ арасында ер береджек. Анда агълав ве тиш гъыджыртысы оладжакъ.
Къыз озь ильванларыны, келин озь келин урбасыны унутып олурмы? Халкъым исе сайылмаз куньлерден берли Мени унутты.
«Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».
РАББИ суд этип, адамлар Оны таныды, инсафсыз адам исе озь япкъанларынен тутулды. Хиггайон. Сэла
Шеэрнинъ башлыкълары къапар алып, суд этелер, руханийлери парагъа огретелер, пейгъамберлери акъчагъа фал бакъалар. Айны заманда олар РАББИге таяналар, «РАББИ бизим арамызда, башымызгъа бир беля тюшмейджек», – дейлер.
Эр бильгисиз адам акъылсыздыр; путларны яраткъан уста утаныр; онынъ ириткени – ялан, онда рух ёкътыр.
– Халкъым эки яманлыкъ япты: Мени, джанлы сувлар чокърагъыны быракъты, озьлерине сув тутмагъан, чатлакъ хавузлар къаздылар.
Сизлер: «Олюмнен анълаштыкъ, олюлернинъ дюньясынен бирлештик, – дейсинъиз. – Орталыкъны ёкъ эткен сув ташкъыны кельгенде, бизге зарар кетирмейджек. Бизни ялан къорчалай, алдав тюбюнде сакъланамыз».
– О куню Якъупнынъ шурети сёнеджек, семиз тени арыкъ оладжакъ.
Алланынъ акъикъатына аркъасыны чевирип, олар ялангъа инандылар. Эбедиен шуретли Яратыджыгъа ибадет этмекнинъ ве Онъа хызмет этмекнинъ ерине Онынъ яраткъан шейлерине ибадет этип башладылар. Керчектен де, ойле олды.
Олар ичюн РАББИ джереп чекти, къолунен мемлекетни ольчеп, оларгъа пай этти. Олар омюрбилля о топракъкъа саиплик этип, несильден несильгедже анда яшайджакълар.
Дагъларда къокъулы отларны якътылар, Мени байырларда яманладылар, – дей РАББИ. – Шунынъ ичюн гуналары ве бабаларынынъ гуналары ичюн джезасыны береджегим, эвель эткен ишлери ичюн джезасыны башларынъызгъа тюшюреджегим.
Бош тёпеликлерден бир сес, Исраиль огъулларынынъ аджыныкълы агълавы эшитиле. Олар догъру ёлдан урулдылар, РАББИни, оларнынъ Алласыны унуттылар.
О, сёз динълемей, тенбие алмай, РАББИсине ишанмай, Алласына якъынлашмай.
Халкъым исе Мени унутты, бош путларгъа къокъулы отларны якъалар, къадимий ёлундан урулдылар, юрюльген ёлдан дегиль де, насылдыр сокъачыкътан кеттилер.
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мени унуткъанынъ ве Менден вазгечкенинъ ичюн, масхаралыгъынъ ве ороспулыгъынъ ичюн джезаны ал.