8 Путларгъа ибадет эткенлер ахмакъ ве акъылсыздыр, бош путларнынъ тенбиеси теректен келе!
Эв путчыкъларнынъ лафы бош, фалджылар яланларны коре ве ялан тюшлерни анълата. Олар бош лафнен теселли бере. Онынъ ичюн, къой-эчкилер киби, долашалар, чобаны ёкъ олгъаны ичюн, хорланалар.
Эр бильгисиз адам акъылсыздыр; путларны яраткъан уста утаныр; онынъ ириткени – ялан, онда рух ёкътыр.
Агъач я да таштан япылгъан, я да инсан къуйгъан маден путтан не файда? Онынъ огреткени – ялан. Уста озь япкъан шейине ишанса да, о, тек тильсиз бош путтыр.
Ич кимсе буны акъылына алмаз: «Ярысыны атеште якъып, комюр атешинде отьмек пиширдим, эт къавурдым ве ашадым. Къалгъанындан джиренч бир шей япаджаммы? Терек парчасына табынаджаммы?» – айтмакъ ичюн, не акъылы, не анълавы етер.
Иште, эписи бир олмайджакъ, ишлери де бир шейге ярамайджакътыр, путлары – ель ве бошлукътыр!
къудретли падишаларны ёкъ этти, – акъикъатен эбедийдир Онынъ севгиси, –
Санъа шукюр къурбаныны кетиририм, Сенинъ Адынъны чагъырырым, эй, РАББИ!
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
Олар терекке: «Сен бабамсынъ», ташкъа: «Сен мени догъурдынъ», – дейлер. Манъа юзьлерини дегиль, аркъаларыны чевирдилер. Амма башларына беля тюшкенде, олар: «Тур да, бизни къуртар», – деп ялварырлар.
Халкъым агъач путунен акъыл таныша, таягъындан джевап ала, ороспулыкъ руху оларны ёлдан урды. Олар Алласына къаршы ороспулыкъ япып, Оны къалдырды.
Бойле сойлары бир шей бильмез, бир шейни анъламаз. Козьлери кёр, ич бир шейни корьмейлер, акъыллары къапалы, ич бир шейни анъламайлар.
Ачыкъ-айдын ороспулыгъындан мемлекет харап олды; эм ташларгъа, эм тереклерге ибадет этип, о, ороспулана эди.
Мен тюшюндим: – Фукъаре олгъаны ичюн, оларгъа акъыл етмей, РАББИнинъ ёлуны, Алланынъ Къануныны бильмейлер.
Джаным такъатсыз олгъанда, Сени, РАББИмни, хатырлап, дува эттим, ве Сен дуваларымны Мукъаддес Сарайынъда эшиттинъ.