ве энди мен яшамайым, лякин меним ичимде Месих яшай. Шимди беденде яшасам да, мени севген ве мен ичюн Озюни берген Алланынъ Огълуна иманым ярдымынен яшайым.
Олар янъы бир йыр йырлай башладылар: – Сен бурулгъан кягъытны алмагъа, онынъ печатларыны бозмагъа ляйыкъсынъ! Чюнки Сен къурбан оларакъ союлдынъ, ве Озь къанынъны тёкип, эр бир къабиледен, эр бир тильде лаф эткен миллеттен ве халкътан адамлар ичюн буюк фият тёлединъ ве оларны Аллагъа багъышладынъ.
Мен Раббимиз Иса Месихнинъ хачындан гъайры башкъа ич бир шейнен макътанмайым. Онынънен бу дюнья мен ичюн хачкъа мыхлангъан, мен де бу дюнья ичюн хачкъа мыхлангъаным.
Мен Озь-Озюмден ич бир шей япып оламайым. Насыл эшитсем, ойле суд этем. Меним судум адалетлидир, чюнки Мен Озь истегенимни дегиль, Мени Ёллагъаннынъ истегенини беджермеге истейим.
Иса экинджи кере барып: – Бабам! Эгер Мени бу азапларгъа толу къадеден къуртармагъа чаре олмаса, Манъа оны ичмек керек олса, Сенинъ истегинъ эда олсун, – деп дува окъуды.
Бундан сонъ бакъсам, буюк бир топлам, эр бир миллеттен, эр къабиледен, эр халкътан ве тиллерден олгъан, эсабына етип олмагъан адамлар тахтнынъ алдында, Къозунынъ огюнде тура эди. Эписи беяз урба кийип, къолларында пальма пытакъларыны тута эдилер.