23 Мени о да, бу да тарта. Мен бу дюньядан кетмеге ве Месихнен берабер олмагъа истер эдим. Бу пек яхшы олур эди.
Эбет, биз джесюрмиз, беденимизден чыкъмагъа ве Раббининъ янына кочьмеге истер эдик,
О, окълар атып, душманларыны дагъытты, йылдырымнен оларны шашмалатты.
Сонъ коктен манъа айткъан бир сесни эшиттим: – Буны язып ал: «Не къадар бахтлылар Рабби Исагъа садыкъ олып, шу аньден башлап ольгенлер!» – Эбет, – дей Рух, – олар озь ишлеринден раат оладжакъ, артларындан оларнынъ япкъан ишлери келеджек.
Ташларнен урулгъан вакъытта, Стефан дува окъуп: – Рабби Иса, рухумны къабул эт! – деди.
Иса онъа джевап берип: – Санъа догърусыны айтам: сен даа бугунь Меннен берабер дженнет багъчасында оладжакъсынъ, – деди.
Мен, Аллагъа кетирильген ичерлик бахшышы киби тёкюлем, бу дюньядан кетеджек вакътым якъынлашты.
Эй, Баба! Сен Манъа берген адамлар Меннен берабер бир ерде оладжакъларыны истейим. Мени дюнья яратылмаздан эвель севгенинъ ичюн, Сен Манъа берген шерефимни олар корьсюнлер.
Ким Манъа хызмет этмеге истесе, Меним артымдан кельсин. Мен къаерде олсам, хызметчим де о ерде оладжакъ. Манъа хызмет эткенни Баба урьмет этеджек.
Беля куньлеринде Мени чагъыр, Мен сени къуртарырым, ве сен Мени шуретлерсинъ».
Сонъ о вакъытта биз, тири къалгъан адамлар да, оларнен берабер Раббини авада къаршыламакъ ичюн, апансыздан ашагъыдан алынаджакъмыз, булутлар ичинде котериледжекмиз ве бойле этип, эбедиен Раббинен берабер оладжакъмыз.
Мына, Мен барып сизге ер азырлайджагъым да, кене келип, сизни яныма алып кетеджегим. Сонъ Мен олгъан ерде сиз де оладжакъсынъыз.
Сувгъа батырылып чыкъмакъ киби, манъа буюк азапларгъа батырылып чыкъмакъ керек. О беджерильмегендже, юрегим пек сыкъыла!
Шунынъ ичюн биз токътамайып Аллагъа шукюр этемиз ки, сизлер бизден Алланынъ Сёзюни эшиткенинен, оны инсан сёзю киби дегиль, Алланынъ Сёзю оларакъ къабул эттинъиз. Бу хабер акъикъатен Алланынъ Сёзюдир, ве о, сизлерде, инангъанларда, арекет эте.
Песах Байрамындан эвель Иса бу дюньядан Бабанынъ янына кетмек вакъты кельгенини биле эди. О, бу дюньяда Озюнъкилерни севген эди ве шимди оларны сонъунадже севди.
Джинлерден къуртулгъан адам Исанынъ янында къалмакъ ичюн Ондан разылыкъ сорады. Лякин Иса оны ёллап:
Дин къардашларым, бизим сизге кельгенимиз бошуна олмагъаныны озюнъиз билесиз.
Биз сизлерге юреклеримизни ачтыкъ, сиз исе юреклеринъизни къапалы тутасыз.
Давут Гъадгъа: – Буюк белягъа огърадым. Адамнынъ къолуна тюшмеге Алла косьтермесин, яхшысы РАББИнинъ элине тюшейим, чюнки Онынъ мерамети буюктир, – деди.
Амма сизлер ичюн меним беденде къалгъаным даа кереклидир.