9 Бабаларымыз Юсуфны пахыллап, оны Мысыргъа саттылар. Лякин онен Алла эди.
РАББИ Юсуфнен олгъаны ичюн, онынъ ишлери онъундан келе эдилер. Юсуф мысырлы эфендисининъ эвинде яшай эди.
Ер ярылып, Датанны ютты, Авирамнынъ тарафдарларыны къаплап алды.
Сувларнынъ ичинден кечкенинъде, янынъда оладжагъым, озенлерден кечкенинъде, богъулмайджакъсынъ, атештен кечкенинъде, янмайджакъсынъ, алев сени якъмайджакъ.
Къоркъма! Мен янынъдадырым! Дешетке къалма! Мен Алланъдырым! Мен сени къавийлештиририм, санъа ярдым этерим, онъ къолумнен санъа адалет берерим.
Юсуф агъа-къардашларына: – Келинъиз яныма, – деди. Олар кельдилер. – Мен – сиз Мысыргъа саткъан къардашынъыз Юсуфтырым, – деди о.
О, олар Исаны пахыллап теслим эткенлерини анълай эди.
Мысырлы озь эвине ве барлыкъ-вариетине Юсуфны башлыкъ этип къойгъан сонъ, РАББИ Юсуфнынъ хатири ичюн мысырлынынъ эвини багъышлады. Онынъ эвинде ве тарласында олгъан эписи шейлерде РАББИнинъ багъышлавы бар эди.
Амма РАББИ дей: «Шимди къуветли ол, Зеруббавел! Сен де, Ехоцадакънынъ огълу Ехошуа, баш руханий, къуветли ол! Бу ернинъ бутюн халкъы, къуветли олунъыз ве ишке башланъыз! Мен сизлернен!» Бу – Ордулар РАББИсининъ сёзлери.
Севги чокъ сабырлы ве мераметлидир. Севги пахылламаз, макътанмаз ве къопаймаз.