19 Шунынъ ичюн, Агриппа падиша, мен коктен корюнген бу руягъа къаршы чыкъмадым.
РАББИ-ТААЛЯ къулагъымны ачты, мен бунъа къаршы чыкъмадым, арткъа чекильмедим.
Сонъ Онынъ Огълу акъкъындаки Къуванчлы Хаберни халкъларгъа бильдирейим деп, Алла Озь Огълуны меним ярдымымнен ачмагъа истеди. О вакъытта мен ич бир адамларнен акъыл танышмадым,
«Бир даа РАББИни акъылларына кетирмейджегим, Ады акъкъында бир даа айтмайджагъым», – деп тюшюндим, амма юрегимде бир атеш киби янды, кемиклеримни якъкъан дайын олды. Оны ичимде тутмагъа тырыштым, амма оламадым.
Юнус исе РАББИден Таршишке къачмагъа истеди. Яфагъа келип, Таршишке кетеджек бир гемини тапты. Ёл парасыны берди, РАББИден къачайым деп, денъизджилернен берабер Таршишке бармакъ ичюн, гемиге минди.
Ель мени юкъарыгъа котерип, алып кетти. Мен къасевет ве ачувнен кеттим. РАББИнинъ кучьлю къолу устюмде эди.
– Агриппа падиша! Бугунь сенинъ алдынъда еудийлернинъ манъа къаршы къоюлгъан эписи къабаатлавларындан къорчалангъаным ичюн озюмни бахтлы саям.
Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.
Сен оларнынъ козьлерини ачып, оларны къаранлыкътан нургъа ве Шейтаннынъ акимиетинден Аллагъа къайтараджакъсынъ. Олар Манъа иман этип, гуналары багъышланаджакъ, азизлер арасында къысмет аладжакълар», – деди.
Башта Дамаскта, сонъ Ерусалимде ве бутюн Еудие топракъларында яшагъанларны, сонъ башкъа ерлердеки миллетлерни тёвбе эттирип, Аллагъа къайтмагъа ве тёвбеге ярашкъан ишлерни беджермеге чагъыра эдим.
Мен берильген эмирге коре яптым. Куньдюз шейлеримни, санки сюргюнликке кетеджек киби, чыкъардым. Акъшам къолумнен диварны парлап, къаранлыкъта тешиктен шейлеримни чыкъардым ве оларнынъ козю огюнде омузыма юкледим.