16 Энди даа не беклейсинъ? Еринъден тур ве, Исанынъ Адыны чагъырып, сувгъа батырылып чыкъ да, гуналарынъдан темизлен!» – деди.
Пётр оларгъа: – Тёвбе этинъиз, гуналарынъыз багъышланмасы ичюн эр биринъиз Иса Месих Адындан сувгъа батырылып чыкъынъыз. О вакъыт Мукъаддес Рух сизге бахшыш олып бериледжек.
О вакъыт Раббининъ Адыны айтып чагъыргъан эр бир адам къуртуладжакъ.
Шунынъ ичюн толу иманнен ве чин юрекнен Аллагъа якъынлашайыкъ, юреклеримизни яман видждандан темизлейик, беденимизни темиз сувнен ювайыкъ.
О, бизни къуртарды. Япкъан инсафлы ишлеримиз ичюн дегиль, Озю мераметли олгъаны ичюн къуртарды, сувнен ювып, янъыдан яратты, Мукъаддес Рух ярдымынен бизге янъы омюр берди.
Базыларынъыз бойле эдинъиз, амма ювундынъыз, азиз олдынъыз, Рабби Иса Месихнинъ Адынен ве Алламызнынъ Рухунен акъландынъыз.
Шунъа сувгъа батырылып чыкъув ошай; о, шимди бизни Иса Месихнинъ тирилювинен къуртара. Онынъ манасы – беденни кирден темизлемек дегиль, Алладан темиз-пак видждан тилемектир.
Сизлер эпинъиз сувгъа батырылып чыкъкъанда, Месихке къошулдынъыз, ве эр биринъиз Месихнинъ табиатыны алдынъыз.
Биз ким олмасакъ да – еудийми, юнанмы, къулмы, азатмы – эпимиз бир Рухнынъ ярдымынен бир беденде бирлештик, ве эпимиз бир Рухны къабул эттик.
Бу ерде де Сенинъ Адынъа инанып чагъыргъанларнынъ эписини якъаламакъ ичюн, баш руханийлерден рухсет алгъан, – деди.
Коринт шеэриндеки Алланынъ иманлылар джемиетине, Иса Месих ярдымынен эляллангъанларгъа, чагъырылгъан азизлерге ве эр ерде, эм сизде, эм бизде Раббимиз Иса Месихнинъ Адына инангъанларнынъ эписине:
Шу ань Саулнынъ козьлеринден перде тюшкен киби олып, о коре башлады. Еринден турып, сувгъа батырылып чыкъты.
«Не ичюн отурамыз? Азырланынъыз, къавийлештирильген шеэрлерге барайыкъ да, анда гъайып олайыкъ. РАББИ, бизим Алламыз, бизни гъайып олмагъа тайинледи, бизге зеэрли сувны ичиртти; Онъа къаршы гуна ишледик.
«Давут Ахимелекнинъ эвине кирди», – деп онъа бильдирди.
– Меним аякъларымны ич бир вакъыт ювмайджакъсынъ! – деди Пётр. – Эгер ювмасам, Меннен бирликте пайынъ олмайджакъ, – деди Иса.
Ташларнен урулгъан вакъытта, Стефан дува окъуп: – Рабби Иса, рухумны къабул эт! – деди.
Оны сувнен ювып, Озь сёзюнен оны элялламагъа ве азиз этмеге,