25 Давут Иса акъкъында шойле деген: – Раббини эр вакъыт огюмде коре эдим: Мен ич бир шейден къоркъмайым деп, О, меним онъ тарафымдадыр.
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ, сени сагъ къолунъдан тутам, санъа: – Къоркъма! Мен санъа ярдым этеджегим, – дейим.
Ич ягъы ве зейтюн ягъынен джаным тойгъаны киби, агъзым ве дудакъларым къуванчнен Сени макътай.
Эй, Алла, Сен меним Алламсынъ, танъ аткъанынен Сени къыдырам. Джаным Сени истей; къуру, бош, сувсуз топракъларда беденим Сени беклеп къыйнала.
Ондан къоркъкъанларгъа аш берер, Озь васиетини эбедиен эсинде тутар.
Душманларынъ къычыргъаныны унутма! Санъа къаршы чыкъкъанларнынъ шаматасы токътамайып юкселе де!
Рухумны Сенинъ къолунъа берем. Сен мени сатын алдынъ, я РАББИ, эй, акъикъий Алла!
Лякин мен акъай дегиль, къуртым мен; адамлар мени масхара эте, халкъ исе менден игрене.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
Шунынъ ичюн юрегим къуванчкъа толды, тилимден шадлыкъ тёкюльди. Теним умют иле раатнен яшайджакъ.