17 Пётр даа ич бир шей анъламайып, онъа корюнген руянынъ не манасы бар экен, деп отургъанда, Корнелий ёллагъан адамлар Симоннынъ эвини сораштырып, къапунынъ босагъасында токътадылар.
Олар тешкере эдилер: Месихнинъ азапларыны ве сонъра келеджек шуретини эвельден бильдирген Рух, яни пейгъамберлернинъ ичинде олгъан Месихнинъ Руху, къайсы ве насыл вакъытны косьтермеге истей эди?
Мен бу меселени насыл этип чезмеге бильмегеним ичюн, Павел Ерусалимге барып, анда бу ишни укюм этильмесини истер-истемегенини сорадым.
Куньлернинъ биринде саат учьлерде, о, руяда онынъ алдына Алланынъ бир мелеги кельгенини ачыкътан-ачыкъ корьди. Мелек онъа: – Корнелий! – деди.
Пётр даа чокъ вакъыт Яффада Симон адлы бир териджининъ эвинде яшай эди.
Сарайнынъ къаравул башы ве баш руханийлер бу сёзлерни эшитип, шу вакъианынъ манасыны анъламайып, шаштылар.
Эписи шашып къалып, бир-бирине: – Бу насыл шей? – деп тааджиплендилер.
Шегиртлерининъ аякъларыны ювгъан сонъ, Иса усть урбасыны кийип, ерине ерлешти. Шегиртлерине деди: – Мен сизге не япкъанымны анъладынъызмы?
Дамаск шеэринде Анания деген Исанынъ шегирти бар эди. Рабби онъа руяда корюнип: – Эй, Анания! – деди. – Мен мындам, Раббим! – деди о.