2 РАББИ эписи миллетлерге ачувланды, оларнынъ бутюн ордуларына гъазапланды. Оларны ёкъ этеджек, чокъларыны ольдюреджек.
– Шунынъ ичюн энди Мени бекленъиз! – дей РАББИ. – Шу куню Мен шаат оларакъ тураджагъым. Меним къарарыма коре, халкълар топланаджакъ, падишалыкълар чагъыртыладжакъ, ве бутюн Меним гъазабым, къызгъын ачувым оларнынъ башына тюшеджек. Меним гъазабым ичюн чыкъкъан атеш бутюн ер юзюни ашайджакъ.
О заман РАББИ дженк вакътында япкъаны киби, чыкъаджакъ ве бу халкъларгъа къаршы дженк этеджек.
Къуллелер тюшкен куню, буюк енъилюв куню, эр юксек дагъда ве эр байырда чокъракълар ве сув акъымлары акъаджакъ.
Бутюн ер юзюни урып йыкъмакъ ичюн, РАББИ ве гъазабыны ерине кетирген аскерлери узакъ мемлекеттен, коклернинъ уджундан келелер.
Адлары яшайыш китабында язылмагъанларнынъ эписи атеш голюне ташланды.
О вакъытта коктен атеш ягъды ве оларны къырып ташлады.
Коклерде булунгъан Алла косьтере ки, О, Озь хышымыны арам ишлеринен Алла акъкъында акъикъатны баскъан адамларгъа, чешит-тюрлю имансызлыкъкъа ве адамларнынъ инсафсызлыгъына тёкмеге азыр.
Ашшургъа беля! Оны, таякъны киби, къолумда тутам, ачувымда ве гъазабымда халкъларны джезалайым!
Агъланъыз! РАББИнинъ куню якъындыр! Эр шейни йыкътыраджакъ Къудретлининъ кучю келе!
Кет, халкъым, ички одаларынъа кир, артынъдан къапуларынъны къапат! Раббининъ гъазабы кечкендже, аз вакъыткъа сакъланып отурынъыз.
РАББИнинъ разылыгъы йылыны ве Алламызнынъ джеза кунюни беян этмеге, эписи агълагъанларнынъ гонъюллерини алмагъа,
Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.
Мен сизни къылычкъа къысмет этеджегим, союлмакъ ичюн эпинъиз эгиледжексиз, чюнки Мен чагъыргъанымда, джевап бермединъиз, айткъанымда, динълемединъиз, козьлерим огюнде яманлыкъ эттинъиз, бегенмегенимни сайладынъыз.
Буны корип, къуванаджакъсынъыз, беденлеринъиз, тазе от киби, кучьке толаджакъ. РАББИнинъ къолу къулларына белли оладжакъ, душманларына исе О, ачувланаджакъ.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Бакъынъыз, беля халкътан халкъкъа кече, дюньянынъ четлеринден буюк боран котериле.
О куню РАББИ адамларны дюньянынъ бир четинден башкъа четинедже ольдюреджек. Оларнынъ артындан кимсе козьяш тёкмейджек, оларны кимсе топлап джыймайджакъ. Ер юзюнде кубре киби оладжакълар.
Оларны обаладылар, ве ер сасып башлады.
Олар Исраильнен дженк этсинлер деп, РАББИ Озю оларнынъ юреклерини къаттырды. РАББИ Мусагъа буюргъаны киби, оларны аджымайып ольдюрип ташламакъ, бутюнлей ёкъ этмек керек эди.
О вакъыт О, ачувнен айтаджакъ, гъазапланып, оларнынъ юрегине къоркъу сачаджакъ.
РАББИ эр бир тири джанны атеш ве къылычнен суд этеджек, РАББИ чокъларны ольдюреджек.
Гудюрди ер юзюнинъ четлерине къадар етеджек. РАББИ халкъларнен дава этеджек, эр бир джанны суд этеджек, яманларны къылычнен ольдюреджек, – дей РАББИ.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Гъазабым алевленип, Мен бутюн Эдомгъа ве башкъа халкъларгъа Озь укюмимни чыкъарам. Олар Меним топрагъымны озьлерине алды, юреклери къуванчкъа, ичлери нефретке толды. Олар топрагъымны озюне алдылар, озь гъанимети яптылар.